Μόνη λύση για τα νέα Θρησκευτικά, που εκφράζουν εξωχριστιανικές διδασκαλίες κυρίως νεοβουδιστικού θρησκευτικού συγκρητισμού, είναι η απόσυρσή τους από τα σχολεία
Από τον
ΗΡΑΚΛΗ ΡΕΡΑΚΗ*
Δυστυχώς το βιώνουμε και αυτό στον τόπο μας: να μας επιβάλλουν νέα Θρησκευτικά, που ακολουθούν τη διαθρησκειακή δομή διδασκαλίας και το πολυθρησκειακό πνεύμα του εκπαιδευτικού προγράμματος μιας ανατολικής θρησκείας, της νεοβουδιστικής παραθρησκευτικής οργάνωσης Arigatou.
Η μετατροπή του ορθόδοξου χαρακτήρα των προγραμμάτων, της δομής και της ύλης των Θρησκευτικών, που νομοθετήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2016, αποτελεί, όπως είπε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, «επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας». Η μετατροπή αυτή των Θρησκευτικών, ενός μαθήματος που ασκεί βαθύτατη επίδραση στη διαμόρφωση του ηθικοκοινωνικού χαρακτήρα και της πολιτισμικής συμπεριφοράς του μαθητή, δεν έχει επιστημονικά ερείσματα και, επομένως, οφείλεται, κατά τη γνώμη μας, σε ιδεοληψίες που επιδιώκουν τη θρησκευτική αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας. Η αποδόμηση αυτή, σύμφωνα με τον νέο προσανατολισμό των νέων Προγραμμάτων Σπουδών (Π.Σ.) στα Θρησκευτικά, φαίνεται ότι στοχεύει στο να απεμποληθούν οι χριστιανικές αρχές πάνω στις οποίες κτίστηκαν ο ελληνικός και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, και να συγκροτηθούν νέες, βασισμένες στην ιδέα του θρησκευτικού συγκρητισμού, που εμφύτευσαν στα νέα Θρησκευτικά θεολόγοι, μερικοί από τους οποίους υπηρετούν ταυτόχρονα αφενός στην παγκόσμια νεοβουδιστική ΜΚΟ, την Arigatou, και αφετέρου στο υπουργείο Παιδείας.
Η ιδέα αυτή έχει ως βάση ύπαρξης και προώθησης τον γνωστό ανύπαρκτο και αθεμελίωτο μύθο της δήθεν μετατροπής της Ελλάδας σε πολυπολιτισμική κοινωνία. Μια τέτοια κοινωνία, όπως ισχυρίζονται, έχει ανάγκη από ανθρώπους με πολλαπλή ταυτότητα, που δεν μπορούν να καλλιεργηθούν σε σχολεία και κοινωνίες όπου υπάρχει μονοθρησκειακή πίστη. Γι’ αυτό εκπονήθηκαν Προγράμματα Θρησκευτικών με βάση το διαθρησκειακό μοντέλο και τις αρχές της Arigatou, που μορφώνουν τα παιδιά σε μια πολλαπλή και ανοιχτή θρησκευτικότητα, μακριά και αντίθετα από τις αρχές της μονοθρησκευτικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο τέως υπουργός Παιδείας αλλά και ο νέος, που τον διαδέχτηκε, υποστηρίζουν αυτά τα νέα προγράμματα διότι μάλλον βρίσκουν μέσα σε αυτά βασικά στοιχεία της μαρξιστικής ιδεολογίας, όπως την κριτική θεωρία, που επιδιώκει την ανατροπή της παλαιάς κοινωνίας, αλλά και την κονστρουκτιβιστική θεωρία, που επιδιώκει τη δόμηση μιας νέας κοινωνίας, θεμελιωμένης σε νέα κοινωνικά, ιδεολογικά και κοινωνικά σχήματα, που παραμερίζουν τα παλαιά. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι για τη θεωρία του μαρξισμού ο χριστιανισμός αποτελεί όχι μια αποκαλυπτική πίστη, αλλά μια ανθρωποκεντρική θρησκεία και ότι η θρησκεία αντιμετωπίζεται ως το όπιον (ναρκωτικό) του λαού.
Δεν είναι τυχαίο, επίσης, που οι νυν υπουργοί Παιδείας συμφώνησαν να προωθήσουν το νέο Π.Σ. που είχε εκπονηθεί επί των ημερών της κυρίας Διαμαντοπούλου, η οποία, ως υπουργός, υποστήριζε τη νέα τάξη και την παγκόσμια διακυβέρνηση. Κοινό σημείο και των δύο τάσεων ήταν και είναι η διεθνιστική, πολυθρησκειακή και πολυπολιτισμική κατεύθυνσή τους και κοινή σημαία τους η ιδέα της ομογενοποίησης των θρησκειών και των πολιτισμών, με κοινό θύμα τους την Ορθοδοξία, ως μονοθρησκειακή βάση, πάνω στην οποία ακουμπά το σχολικό μάθημα των Θρησκευτικών. Οπως έχουμε εξηγήσει σε παλαιότερα κείμενά μας, ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός γέννησε δύο παιδιά: τον μαρξισμό και τον καπιταλισμό. Ετσι, μπορεί να κατανοήσει κανείς γιατί συμφώνησαν και συμφωνούν απόλυτα οι εκφραστές των νεομαρξιστών με τους εκφραστές των καπιταλιστών στη μανιώδη επιθετικότητά τους εναντίον της Ορθοδοξίας.
Η μεν κυρία Διαμαντοπούλου διέταξε την εκπόνηση των πολυθρησκειακών νέων Π.Σ. και ενέκρινε την πιλοτική εφαρμογή τους με το τότε αντιεκκλησιαστικό δόγμα-σύνθημα της αποεκκλησιαστικοποίησης του μαθήματος των Θρησκευτικών: «Πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά όλες τις θρησκείες, απελευθερωμένα από εκκλησιαστικές επιρροές». Ο δε κ. Φίλης αποδέχτηκε και συμφώνησε με το δημιούργημα της κυρίας Διαμαντοπούλου, διότι έβλεπε να πραγματοποιείται με τα νέα αυτά Θρησκευτικά το μαρξιστικό όνειρό της της μετατροπής του ελληνικού κράτους και σχολείου σε ουδετερόθρησκο! Βέβαια, θα πρέπει να δει κανείς και τα κίνητρα που ώθησαν θεολόγους να συμπράξουν σε αυτήν την απομάκρυνση του μαθήματος των Θρησκευτικών από την ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας, που είναι δυνατόν να ερμηνευτούν στο πλαίσιο του τρόπου που έχουν οργανωθεί η προκήρυξη, εκπόνηση και εφαρμογή χρηματοδοτούμενων Προγραμμάτων ΕΣΠΑ στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Σε αυτά πρωταγωνιστικό ρόλο είχε και έχει η γνωστή μικρή, αλλά δραστήρια ομάδα των ως άνω αναφερόμενων θεολόγων.
Μέσα από μια πολυθρησκειακή πλύση εγκεφάλου προωθείται η ύπαρξη μιας πολυθρησκευτικότητας ή μιας εκκοσμικευμένης διαθρησκειακής «πνευματικότητας», που δεν έχει καμιά σχέση με το τριαδικό πιστεύω των ορθοδόξων εις Εναν Θεό, εις Εναν Κύριο και εις το Πνεύμα το Αγιον. Και αυτό διότι η οδηγία που εκτελούν οι εκπαιδευτικοί στο πλαίσιο των καθηκόντων τους είναι: «Αλλο πράγμα είναι η “ανάπτυξη θρησκευτικής συνείδησης”, ως παιδαγωγικός σκοπός της εκπαίδευσης, και άλλο με βάση θρησκευτικά ή εκκλησιαστικά κριτήρια» (Οδηγός Εκπαιδευτικού, σ. 273).
Να θυμηθούμε στο σημείο αυτό την πρόσφατη απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, που καταδικάζει τη ΜΚΟ Arigatou, τονίζοντας ότι «α) έχει βουδιστικό υπόβαθρο, β) καλλιεργεί και προβάλλει στοιχεία θρησκευτικού συγκρητισμού, γ) τυγχάνει σαφώς ασυμβίβαστη προς την ορθόδοξη πίστη». Επειτα από όλα τα παραπάνω θεωρούμε ότι η μόνη λύση γι’ αυτά τα νέα Θρησκευτικά, που εκφράζουν εξωχριστιανικές διδασκαλίες και μάλιστα νεοβουδιστικού θρησκευτικού συγκρητισμού, είναι η απόσυρσή τους από τα σχολεία και η εκ του μηδενός, όπως έχει υποστηρίξει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, εκπόνηση νέων χριστιανικών προγραμμάτων, με τη συνεργασία υπουργείου – Εκκλησίας και θεολόγων, που να συνάδουν με την πίστη και τον ορθόδοξο πολιτισμό των Ελλήνων μαθητών. Ωστόσο, τόσο οι δάσκαλοι στα δημοτικά όσο και οι θεολόγοι καθηγητές στα γυμνάσια και τα λύκεια οφείλουν, με βάση την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησής τους, να αντισταθούν σε αυτόν τον πνευματικό πόλεμο εναντίον της ορθόδοξης αγωγής, να μη μολύνουν πνευματικά τους μαθητές τους με το δηλητήριο της πολυθρησκείας και να συνεχίσουν να διδάσκουν την ορθόδοξη πίστη.
*Καθηγητής Παιδαγωγικής
της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια