Από τον Κωνσταντίνο Βαθιώτη
Σε έναν πανηγυρικό λόγο που είχε εκφωνήσει την 25η Μαρτίου 1977 στην αίθουσα τελετών της Νομικής Σχολής Κομοτηνής (ο λόγος αυτός εκτυπώθηκε σε ένα τευχίδιο με τίτλο Ο δρόμος προς την ελευθερία, Θεσσαλονίκη 1979, σελ. 4), ο αείμνηστος καθηγητής Ποινικού Δικαίου ΑΠΘ Ιωάννης Μανωλεδάκης είχε πει τα εξής: «Η ικανότητα της υλικής κατάκτησης, η ικανότητα του στοχασμού και η ανάγκη της εξέγερσης είναι η ανεκτίμητη περιουσία του ανθρώπου πάνω στη γη, που τον διαφοροποιεί οντολογικά σαν ύπαρξη από όλα τα άλλα ζωικά είδη. Με αυτή την ανεκτίμητη περιουσία ο άνθρωπος γράφει την ιστορία του. […]
Οι τύραννοι κάθε εποχής, όσοι κρατούν υπόδουλους άλλους λαούς ή τον δικό τους λαό, τριπλό έχουν μέλημα:
- Να παρεμποδίσουν την οικονομική του ανάπτυξη ή να διοχετεύσουν την υλική του επέκταση σε δικό τους όφελος ή σε όφελος άλλων, ποτέ όμως σε όφελος του ίδιου του λαού που με τις δυνάμεις του παράγει. Η υλική μιζέρια είναι πιστός σύντροφος της υποταγής και της τυραννίας.
- Να κρατήσουν το λαό στο σκοτάδι της αμάθειας. Ο σκοταδισμός και η αμάθεια είναι πιστός σύντροφος της υποταγής και της τυραννίας, γιατί αποκλείουν όχι μόνο την γνώση των νόμων της φυσικής και κοινωνικής αναγκαιότητας που οδηγεί στην συνειδητή -δηλαδή στην ελεύθερη- πράξη, αλλά και γιατί παρεμποδίζουν την αυτογνωσία, την ανάπτυξη δηλαδή ελεύθερης κοινωνικής συνείδησης.
- Να καταπνίξουν και το παραμικρό σκίρτημα συνειδησιακής εξέγερσης. Η μαλθακότητα και η αποχαύνωση είναι πιστός σύντροφος της υποταγής και της τυραννίας. Όσο πιο ναρκωμένες είναι οι δυνάμεις αφύπνισης ενός λαού τόσο πιο σίγουρα και στέρεα είναι τα δεσμά της δουλείας του. […]
Ό,τι και αν είσαι, εργάτης, διανοούμενος, στρατιώτης, μην ξεχνάς πως “η ζωή του αληθούς πολίτου πρέπει να τελειώνει ή διά την ελευθερίαν του ή με την ελευθερίαν του” (Ελληνική Νομαρχία, 30)».
Η επέτειος των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση θα εορτασθεί υπό το κράτος ενός οξύμωρου σχήματος: όντας υπόδουλοι σε μια πρωτοφανή υγειονομική τυραννία, θα προσποιηθούμε ότι γιορτάζουμε την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού. Οι τυραννικοί διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να επικρατήσει και σε αυτό το πεδίο η ανάποδη λογική του θαυμαστού καινούργιου κόσμου μέσα στον οποίο φυτοζωούμε εδώ και έναν χρόνο: Γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της απελευθέρωσης των Ελλήνων σημαίνει ότι γιορτάζουμε ως σκλάβοι την καταλυθείσα ελευθερία που είχαν ανακτήσει για μας οι πρόγονοί μας!
Η ανάκτηση της ελευθερίας κατέστη εφικτή, διότι το σύνθημα της Ελληνικής Επαναστάσεως ήταν «ελευθερία ή θάνατος» με υπονοούμενο και αδιαπραγμάτευτο το προβάδισμα υπέρ της ελευθερίας. Αντιθέτως, στην εποχή του κορονοϊού η ελευθερία είναι εξαφανισμένη από τον διλημματικό ορίζοντα των διαχειριστών της κρίσης. Τούτοι παραπλανούν τον ελληνικό λαό, προπαγανδίζοντας αδιαπραγμάτευτα υπέρ της υγείας, ως αντίπαλο δέος της οποίας προβάλλουν όλως παραπλανητικώς την οικονομία και όχι την ελευθερία! Αυτό φυσικά το κάνουν, ποντάροντας στη σύγχρονη ειδωλολατρία των Ελλήνων, η οποία φορά τον μανδύα της υγειολατρείας. Αν, όμως, οι ήρωες του 1821 διατηρούσαν, όπως οι σημερινοί Έλληνες, λατρευτική σχέση με την υγεία και τη ζωή τους, τότε σήμερα θα ήμασταν ακόμη σκλαβωμένοι στους Τούρκους.
Έτσι, λοιπόν, η φετινή επέτειος, έστω κι αν εορτασθεί με θεωρητικό ή εικονικό τρόπο, μπορεί να μας θυμίσει την συνταγή των προγόνων μας για τον δρόμο προς την ελευθερία – την «πιο δύσκολη απ’ τις δοκιμασίες που μπορούμε να προτείνουμε σ’ έναν λαό» (Πωλ Βαλερύ, Πάνω στο θέμα της δικτατορίας, μτφ.: Θ. Θ. Νιάρχος, εις: Ευθύνη, Τεύχ. 1ο, Ιανουάριος 1972, σελ. 23): Πρέπει να πάψουμε να φοβόμαστε για την ζωή μας, της οποίας η αρχή και το τέλος δεν ορίζεται από τον άνθρωπο. Ο φόβος, όμως, θα εξουδετερωθεί, μόνο αν ο δείκτης της πυξίδας μας αρχίσει να δείχνει τις συντεταγμένες της πίστης και της αγάπης: πίστη σε Εκείνον που είναι Παντοκράτωρ και αγάπη για το “αποπαίδι του 2021”, δηλ. για την ελευθερία, που αποτελεί την αναπαλλοτρίωτη εγγενή ιδιότητα του ανθρώπου (πρβλ. Α. Ανταμ, Το πάθος του σκλάβου, μτφ.: Αθ. Κοτταδάκης, εις: Ευθύνη, Τεύχ. 30, Ιούνιος 1974, σελ. 291: «Για τον άνθρωπο είναι φοβερά ανυπόφορο να χάνη την ελευθερία του, γιατί η ελευθερία ανήκει στα ουσιαστικά χαρίσματά του»).
Οι σημερινοί υγειονομικοί τύραννοι φρόντισαν να υπηρετήσουν πιστά το τρίπτυχο που ανέφερε ο Ι. Μανωλεδάκης στον προαναφερθέντα λόγο του: Πρώτον, καλλιεργούν ήδη από την εποχή των μνημονίων το κλίμα της μιζέριας και με την αυτοκτονική υγειονομική πολιτική που ακολουθούν θα φέρουν εντός ολίγου τον οικονομικό όλεθρο. Δεύτερον, μέσω των τρομολαγνικών, προπαγανδιστικών και απορριμματοφόρων ΜΜΕ αλλά και της τηλεκπαίδευσης τυφλώνουν καθημερινά τους Έλληνες που ζουν μονίμως σε μια τηλε-ψευδαίσθηση, σαν να πρωταγωνιστούν ως μασκοφορεμένα ζόμπι σε ταινία τρόμου με αμέτρητα κρούσματα, τα οποία στην προφητική γλώσσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (βλ. το ομότιτλο διήγημά του «Τα κρούσματα») αποκαλούνται φαντάσματα. Τρίτον, με τον αδιανόητα αυστηρό νόμο περί των συναθροίσεων, η κυβέρνηση μερίμνησε ώστε να υπονομεύσει εκ προοιμίου τη διάθεση των Ελλήνων να αντισταθούν συλλογικά στην κατάλυση του ελληνικού Συντάγματος, όπως άλλωστε το ίδιο τους προτρέπει μέσω της ακροτελεύτιας διατάξεώς του (άρθρο 120 παρ. 4).
Τον τελευταίο καιρό, πάντως, ολοένα και περισσότεροι Έλληνες επιλέγουν να αψηφήσουν τις αυστηρές απαγορεύσεις του προμνημονευθέντος νόμου, πλην όμως προσέρχονται στις διαδηλώσεις εναντίον των «lockdown» (ο εν λόγω στρατιωτικός όρος συσκοτίζει την μαύρη αλήθεια: πρόκειται περί ωραιοποιημένης αιχμαλωσίας των πολιτών!) και των συμπαρομαρτούντων περιοριστικών μέτρων, φέροντας στο πρόσωπό τους το μοντέρνο σύμβολο της υποταγής τους, την μάσκα!
Μια περικοπή που προέρχεται από το αλληγορικό μυθιστόρημα του Τζωρτζ Οργουελ «Η φάρμα των ζώων» (εκδ. Κάκτος, μτφ.: Νίνα Μπάρτη, Αθήνα 1978, σελ. 34) στέλνει ένα πολύ χρήσιμο μήνυμα για τους επίδοξους ήρωες του 2021, οι οποίοι θα πρέπει να το εμπεδώσουν, αν θέλουν να μιμηθούν τους ήρωες του 1821:
Όταν ο Σνόουμπωλ, το ένα από τα δύο γουρούνια που ξεχώριζαν ως τα ικανότερα στην φάρμα των ζώων, προσπαθούσε να οργανώσει την «επανάστασή» τους, εξηγώντας στα άλλα ζώα γιατί πρέπει να τερματισθεί η «υποταγή» στον διαχειριστή της φάρμας, τον «αφέντη» τους κ. Τζόουνς, μια «χαζούλα όμορφη φοράδα», η Μόλλυ, τον ρώτησε γεμάτη αγωνία αν μετά την επανάσταση θα της επιτρέπεται να φορά «κορδέλες στην χαίτη της». Τότε ο Σνόουμπωλ της απάντησε: «Συντρόφισσα, αυτές οι κορδέλες, που θέλεις τόσο πολύ, είναι το σύμβολο της σκλαβιάς. Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι η ελευθερία αξίζει πιο πολύ από τις κορδέλες;»
Δυστυχώς, οι μάσκες (φυσικά και τα SMS ή τα έντυπα μετακίνησης) είναι οι κορδέλες-αλυσίδες της σκλαβιάς του Νεοέλληνα ραγιά. Αν, όμως, εμπεδώσει τα παραπάνω ουσιαστικά μηνύματα για τον δρόμο προς την ελευθερία του, τότε αντί κωδικού επιτήρησης, θα πρέπει σύντομα να στείλει στον Μεγάλο Αδελφό το τελευταίο του μήνυμα με το ακόλουθο δίστιχο από το ποίημα του Φρίντριχ Σίλλερ «Τα λόγια της πίστης» (η ελεύθερη απόδοση του γράφοντος): «Να τρέμετε μπρος στον σκλάβο που τις αλυσίδες σπάει, όχι μπρος σ’ εκείνον που λέφτερος πετάει» («Vor dem Sklaven, wenn er die Kette bricht, Vor dem freien Menschen erzittert nicht!»).
