Συγκλονιστική μαρτυρία στη δημοκρατία! «Τοξικομανείς παίρνουν τη δόση τους έξω από τα σπίτια μας και μας απειλούν»
Από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου
Αιχμάλωτοι μέσα στα ίδια τους τα σπίτια δηλώνουν πολίτες του κέντρου της Αθήνας, θύματα της άρνησης των αρμόδιων Αρχών να κάνουν τη δουλειά τους και να τους επιτρέψουν να ζήσουν ως κανονικοί άνθρωποι.
Ο λόγος για τους κατοίκους των οδών γύρω από την Ομόνοια, οι οποίοι έχουν δει τα τελευταία χρόνια την περιοχή τους να μετατρέπεται σε γκέτο ανομίας και εγκληματικότητας, με αποτέλεσμα να μην τολμούν να ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους και, όταν το κάνουν, να πρέπει ή να ανέχονται όσα συμβαίνουν στα σκαλιά της εισόδου τους ή ακόμη και να απειλούνται. Όσο για την κρατική «συμβολή» στο πρόβλημά τους; «Τα περιπολικά της Αστυνομίας περνούν, κάνουν κάποιον ήχο και φεύγουν» αναφέρει στη «δημοκρατία» ο Δημήτρης Κόλλιoς, εις εξ αυτών που έχει την ατυχία να έχει το σπίτι του στην οδό Σατωβριάνδου. Παρά τις συνεχείς τους προσπάθειες το μοναδικό που έχουν καταφέρει είναι να έχουν τον ρόλο του «θεατή» στο πινγκ πονγκ ευθυνών που οι υπηρεσίες παίζουν μεταξύ τους, δίχως να λύνεται το πρόβλημα.
Η κατάσταση δε, αντί να βελτιώνεται, γίνεται συνέχεια χειρότερη και, όπως αναφέρει ο κ. Κόλλιος, τους τελευταίους έξι μήνες τόσο η πρόσβαση όσο και η διαβίωση στην κατοικία του είναι όχι απλά δύσκολες αλλά τρομακτικές. Κύριος λόγος, η εισβολή στον χώρο τοξικομανών, οι οποίοι, όπως σημειώνει, τον τελευταίο καιρό συναθροίζονται σε ομάδες και κάθονται με τις ώρες -επί 24ώρου πολλές φορές- έξω από την πολυκατοικία του και τις γειτονικές, κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών και λερώνουν με αίματα, κόπρανα, ούρα, σύριγγες, παρατημένα φαγητά (από παρακείμενη οργάνωση).
Η κατάθεσή του στη «δημοκρατία» είναι πραγματικά συγκλονιστική: «Τη στιγμή αυτή, αν κατέβω, είναι όλοι μαζεμένοι με γκαζάκια ζεσταίνοντας κάποιο συριγγοειδές και ρουφώντας από αυτό άλλοι κάνουν, τρυπιούνται με σύριγγες και άλλοι είναι ξαπλωμένοι σε χαρτόκουτα και, αν ζητήσεις να ξεκλειδώσεις για να βγεις, θα πρέπει να εκτιμήσεις την κατάσταση πρώτα αν είναι επικίνδυνη ή όχι. Κάποτε προσπάθησα να εξέλθω της οικίας μου και την ώρα εκείνη εισερχόταν μαζί με τον γιο της η γειτόνισσά μου. Οταν προσπάθησα να ανοίξω την πόρτα, ήταν τρία άτομα στα σκαλοπάτια, τους είπα να φύγουν για να βγω και ξαφνικά νευρίασαν και μου πέταξαν μια μικρή φιάλη υγραερίου, η οποία βρήκε το τζάμι της πόρτας, το οποίο ακόμη είναι σπασμένο». Το κακό δεν σταματά εκεί, αλλά υπάρχουν μέχρι και απειλές, καθώς, όπως συμπληρώνει, «κάποιο βράδυ, γυρίζοντας από τη δουλειά, άκουσα κάποιον να μονολογεί και να λέει ότι με έχει σταμπάρει και ότι έχω δύο κοριτσάκια και θα το πληρώσω επειδή καλώ την Αστυνομία».
Ο ατυχής κ. Κόλλιος έφτασε μέχρι το σημείο να στείλει τα παιδιά του στο χωριό, προκειμένου να μην κινδυνεύουν, αφού, όπως χαρακτηριστικά τονίζει στη «δημοκρατία», όταν ο ίδιος πάει για δουλειά, τα παιδιά του -στην εφηβεία- δεν τολμούν να ξεμυτίσουν από την είσοδο για να κάνουν μια βόλτα, να βρεθούν με κάποιον φίλο τους, πράγματα δηλαδή φυσιολογικά για κάθε νέο της ηλικίας τους.
Όσο για τη στάση των αρμοδίων; Οπως περιγράφει στη «δημοκρατία» (θέτοντας μάλιστα στη διάθεσή μας τις επιστολές), οι κάτοικοι της περιοχής συνέλεξαν υπογραφές και διά δικηγόρου έστειλαν διαμαρτυρία στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, στο υπουργείο Υγείας του Θάνου Πλεύρη και στον Δήμο Αθηναίων του Κώστα Μπακογιάννη.
Η κατάσταση, όμως, όπως σημειώνει, παραμένει η ίδια, από τότε που οι τοξικομανείς απομακρύνθηκαν από την περιοχή της Χαλκοκονδύλη, όπου άνοιξε ένα καινούργιο ξενοδοχείο. Συνεχίζει ότι «τα περιπολικά της Αστυνομίας περνούν, παράγουν κάποιον ήχο και φεύγουν», ενώ, είτε οι κάτοικοι καλούν το 100 είτε όχι, νιώθουν το ίδιο απροστάτευτοι.
Σημειώνει δε ότι πλησίον του προβλήματος, μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, υπάρχει συχνά αυτοκίνητο της Αστυνομίας με δύο ή τρεις αστυνομικούς, οι οποίοι αδιαφορούν για το τι γίνεται 50 μέτρα πιο εκεί, στην οδό Σατωβριάνδου. Σε οχλήσεις του δε προς αστυνομικούς, του ανέφεραν ότι είναι καθαρά θέμα δήμου.
