Το 1969 προβλήθηκε στους κινηματογράφους η ταινία «Ξύπνα Βασίλη», που ήταν διασκευή του ομωνύμου θεατρικού έργου του Δημ. Ψαθά. Σύμφωνα με το σενάριο ο Βασιλάκης (Γ. Κωνσταντίνου), συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων, είναι σε μόνιμη ιδεολογική σύγκρουση με τον κομμουνιστή γαμπρό του Μάνο Αποστόλου (Αλ. Αλεξανδράκης) και την «προοδευτική» αδελφή του Ντίνα (Έλενα Ναθαναήλ). Όμως ο Μάνος, κερδίζει ένα μεγάλο ποσόν στο λαχείο και αμέσως, ξεχνώντας ιδεολογίες και οράματα, μεταπηδά στην κατηγορία όχι απλώς των συντηρητικών, αλλά και κάτι παραπέρα και πέφτει στο βάζο με το παστοκύδωνο και άει ξεκόλλα τον. Αποτέλεσμα τούτου, είναι ο αγαθός Βασιλάκης να την «ψωνίσει» και να τον κλείσουν στο τρελάδικο.
Βάλτε μία τελεία εδώ και επανερχόμεθα προσεχώς.
Ήταν τώρα εκεί το 1973, που έγινε η «εξέγερση» (λέμε τώρα) του πολυτεχνείου κι’ ήτανε κι’ ένας ραδιοφωνικός σταθμός, που είχανε φτιάξει και ήτανε και μία εκφωνήτρια που ξελαρυγγιαζόταν «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, συθέμελα ρίχτε παλάτια και θρόνους, βαριές αλυσίδες, πορφύρες και νόμους». Κι’ όταν τέλειωνε το άσμα, έριχνε συνθήματα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» και όλα ωραία. Κάποια στιγμή λοιπόν, απελευθερώθηκε η Χώρα από τη Χούντα, χάρη στον αγώνα της εκφωνήτριας, η οποία όπως μάθαμε μετά (πάντα μετά μαθαίνονται αυτά) είχε κάνει φοβερό αντιστασιακό αγώνα, τόσο που ο Παπαδόπουλος είχε τρομάξει και είχε κατεβάσει 5 Επιλαρχίες Αρμάτων (κοντά στα 250 άρματα), που τις είχε ρεμιζάρει στο νεκροταφείο Ζωγράφου, εκεί που αργότερα βρέθηκαν οι ομαδικοί τάφοι από τον μακαρίτη τον Μπέη, αν έχετε ακουστά…
Ήρθε το λοιπόν η απελευθέρωση και όλες οι αντιστασιακές δυνάμεις άρχισαν να κάνουν ταμείο. Εσύ που κράταγες τη σημαία πιάσε ένα υπουργείο. Εσύ που έλεγες με τρόπο τις ειδήσεις στη τηλεόραση και φοβόντουσαν οι δικτάτορες, γίνε διευθυντής. Εσένα που έκανε αντίσταση από τη Γερμανία (σιγουράτζα) σε διορίζουμε να μετράς τις μύγες και να ξεχωρίζεις τις αρσενικές από τις θηλυκές. Εκείνος που χασμουρίθηκε με τρόπο, μια βραδιά που μίλαγε ο Παπαδόπουλος, να λάβει έναν διορισμό νάχει να πορεύεσαι. Ο άλλος που έβλεπε μεν φανατικά ΥΕΝΕΔ, αλλά το έκανε για να πικάρει τον μπατζανάκη του να γίνει γενικός γραμματέας της Γενικής Γραμματείας για την ισότητα των απανταχού αναξιοπαθούντων αρουραίων και πάει λέγοντας.
Και η εκφωνήτρια; Η ηρωική φωνή του πολυτεχνείου; Η Μαρία η Δαμανάκη με τ’ όνομα; Αυτή πιστή στις ιδέες της, βάζει υποψηφιότητα με το τιμημένο ΚΚΕ και εκλέγεται από το 1977 μέχρι το 1985. Πάει καλά. Όμως η Μαριώ δεν μπόρηγε να είναι υποταγμένη, ανεξάρτητο πνεύμα γαρ, γι’ αυτό και το 1991 την κάνει μπραφ και γίνεται αρχηγός του τσουρούτικου τότε Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου (μετά έγινε και των κινημάτων…). Το 1994 συνεχίζει το πνεύμα της να ανησυχεί και βάζει υποψηφιότητα για Δήμαρχος Αθηναίων. Ορθόν και το δύο το καλό δικό της. Όμως, ο Δημήτρης ο Αβραμόπουλος έχει άλλη γνώμη και τρώει ένα στραπάτσο το Μαράκι, σαν αυτό της Γαλλίας από τη Πορτογαλία στο Euro.
Αλλά η Μαρία με τα κόκκινα (τρίχες να πούμε), κάνει ένα βήμα δεξιότερα και το 2004, χωρίς την πάρουμε χαμπάρι, διότι τότε όλοι ασχολούμαστε με τον Χαριστέα και τον Ζαγοράκη, την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια στο ΠΑΣΟΚ, με το οποίο και εκλέγεται Ευρωβουλευτής. Έτσι, δικαιώνεται πλήρως για όσα ευτράπελα ξεφώνιζε στο πολυτεχνείο (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, Ένα φράγκο η βιολέτα, Ένα λεπτό κρεμμύδι κ.λπ.).
Όμως η πλέρια δικαίωση της κόκκινης Μαρίας, η οποία ήδη έχει γίνει ροζέ προς μουσταρδί, φτάνουμε στις 27 Νοεμβρίου του 2008, οπότε και ορίζεται από το ένα συνδικάτο, την ΕΟΚ, που τώρα την λένε ΕΕ, εκπρόσωπος της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και αναλαμβάνει τον τομέα των Ναυτιλιακών Υποθέσεων και της Αλιείας. Υπεύθυνη περί ψάρια να πούμε.
Έτσι, έσωσε όλες τις ζαργάνες του Αιγαίου και έλυσε τα προβλήματά τους (ξέρετε ρε τι προβλήματα έχουν οι ζαργάνες;). Ακόμη δικαίωσε τον αγώνα των μπακαλιάρων του Ατλαντικού και απαγόρευσε να γίνονται σκορδαλιά του Ευαγγελισμού. Βοήθησε να συνδικαλιστούν οι τόνοι του Ειρηνικού, μπας και σώσουν το ΕΚΑΣ τους. Έλυσε όλα τα προβλήματα, που είχαν τα καλαμάρια με τον Καπετάν Ανδρέα Ζέπο, ο οποίος ως γνωστόν όταν καλάρει πιάνει καλαμάρια προσέτι δε απαγόρευσε ως ρατσιστικόν (για τα καλαμάρια), το γνωστό άσμα. Το αυτό έπραξε και για το «Ξεκινά μια ψαροπούλα όλο γιαλό». Επίσης διοργάνωσε συλλαλητήριο (μπροστά αυτή με τη ντουντούκα, καθόσον ό,τι μικρομάθεις δεν μεγαλαφήνεις), για να εξαφανισθεί από προσώπου γης το τραγουδάκι «Βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά». Ξέρετε, αυτό που αυτό ο ναύτης απλώνει τα δίχτυα του περί σαρδέλες και γαύρο. Αφού μάλιστα ξεκίνησε και εκστρατεία για να γίνει το τραγούδι: «Και η βάρκα γύρισε μόνη» ο Εθνικός Ύμνος των απανταχού φιλόψαρων, επειδή ο ψαράς που είχε βγει περί σαρδέλα, δυστυχώς και κατά πως φαίνεται εφαγώθη από οψάριον και πάει η καλιά του.
Το τελευταίο μεγάλο επίτευγμα της «κόκκινης» Μαρίας, ήταν ότι έσωσε τα στρείδια του Κόλπου του Μεξικού. Τώρα από τι τα έσωσε, θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
Μετά, ορίστηκε υπεύθυνη για τους Ωκεανούς. Ό,τι ήθελε δηλαδή ο πας τις από τον Ωκεανό, στη Μαρία πάγαινε. Θες αλάτι; Στη Μαρία. Θες φύκια; Στη Μαρία. Θες καρχαρίες (και μάλιστα μεγαλοκαρχαρίες…); Στη Μαρία. Μεγαλεία πράματα. Κάποια στιγμή, της είπαν οι δικοί της: «Ρε Μαρία, έχεις κάνει τα πάντα στη ζωή σου. Δικτατορίες έριξες. Την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που μέχρι το 1974 ήταν ως γνωστόν το ίδιο συνδικάτο, διέλυσες. Τα ψάρια τα έσωσες. Τους ωκεανούς τους κουλάντρισες. Τώρα, αναπαύου, φάε, πίνε και ευφραίνου».
Μπα! Πού να ακούσει η Μαρία. Κάπου, στις Μικρές Αγγελίες μιάς εφημερίδας διάβασε, ότι ο πρίγκιπας Αλβέρτος του Μονακό, που έμενε σε «παλάτια και θρόνους» από αυτά που θα γκρέμιζε με τους αγώνες της, ζητούσε συμβούλους για το ίδρυμά του. Έστειλε λοιπόν το βιογραφικό της, παραλείποντας βεβαίως τα του ηρωικού Πολυτεχνείου, διότι δεν ξέρεις τι γίνεται, και προσελήφθη πάραυτα και με συνοπτικές διαδικασίες, δηλώνοντας αμέσως μετά, ότι είναι μεγάλη της τιμή. Τώρα κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι με τον διορισμό αυτό, απλώς εξαργυρώνει επιχειρηματικές χάρες, που έκανες ως Επίτροπος. Δεν βαριέστε, ο κόσμος δεν χρωστάει να πει καλή κουβέντα για κανένα και η κοινωνία είναι άτιμη.
Έτσι η Μαρία, πιστή στην Μαρξιστική ιδεολογία της, από τα τσιτάτα και τις ντουντούκες του «πολυτεχνείου», τρύγησε για τα καλά το ένα από τα δύο εγκληματικά συνδικάτα και τώρα συμβουλεύει, Κύριος οίδε τι, τον Αλβέρτο του Μονακό.
Και η μεν Μαρία η ψαροπούλα, με μια ντουντούκα κατέκτησε τας Ευρώπας, όμως τα παιδιά μας, με περισσότερα εφόδια από την ψαροπούλα, πλην άνευ ντουντούκα, ψάχνουν για το μεροκάματο και πούντο.
Και ζήσαμε εμείς όπως μας κατάντησαν, κι’ αυτή άστα μη τα ρωτάς.
Και συ λαέ βασανισμένε, όλα καλά κι’ ευχαριστώ.
Και για να κλείσουμε όπως αρχίσαμε: Ξύπνα Βασίληηηηηηηηηηηηηηηηηηη.
Χρήστος Μπολώσης, Υποστράτηγος ε.α.
Υ.Γ.: Στο ίδιο μήκος κύματος (του «πού ήσουν νιότη πούλεγες, ότι θα γίνεις άλλος») κινούνται και:
α. Ο πρώην τροτσκιστής και μέλος του επαναστατικού ΚΚ της Γαλλίας και νυν κομισάριος των οικονομικών της ΕΕ Πιερ Μοσκοβισί, που δήλωσε μάλιστα το δημοκρατικότατο ότι: « Ένα δημοψήφισμα πληγώνει, καίει, διαχωρίζει και δεν φέρνει λύσεις».
β. Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ο Κόκκινος Ντάνυ, που από ηγετική φυσιογνωμία του «Μάη του ‘68», βρέθηκε στα γυάλινα κτίρια της ΕΕ στις Βρυξέλλες που τρώει και πίνει εις υγείαν των κορόϊδων των επαναστατών.
Ξυπνάτε επί τέλους ρε Βασίληδεεεεεες.
