ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ Ν.Δ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ

Η παγκοσμιοποίηση με όλα όσα την ακολουθούν έγινε ο ιδεολογικός μανδύας της παράταξης

Από τον
Θύμιο
Λυμπερόπουλο

Οταν -το 1979- έγινε το πρώτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας και προσδιορίστηκε η ιδεολογική ταυτότητά της (ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός), η Ελλάδα αλλά και η παγκόσμια κοινότητα δεν είχαν να αντιμετωπίσουν την τεράστια ανθρωπιστική κρίση που βιώνουν σήμερα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θεωρούσε ότι οι πολιτικές που παράγει ένα κόμμα θα πρέπει να προστατεύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να δημιουργούν συνθήκες δικαίωσης της εργασίας και να πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητες ατομικής εξέλιξης και δημιουργίας. Με αυτές τις αρχές και με αυτές τις αξίες, η Νέα Δημοκρατία πορεύτηκε για τρεις δεκαετίες και κατάφερε να συσπειρώσει γύρω της το μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος.

Ο βασικός πυρήνας, αυτός που αποτελεί την καρδιά της Κεντροδεξιάς, σήμερα προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Του πήρε πολλά χρόνια για να διαπιστώσει ότι η Νέα Δημοκρατία που αγάπησε και στήριξε δολοφονήθηκε εν ψυχρώ το 2009. Κάθε μέρα που περνά, η υπόνοια για την ιδεολογική αλλοίωση της παράταξης γίνεται βεβαιότητα. Τα παραδείγματα, πολλά, και ενδεικτικά της βάναυσης μετάλλαξης.

Από πού να αρχίσει και πού να καταλήξει κανείς… Από τα πρόσωπα που στελεχώνουν την παράταξη; Από τις δηλώσεις τους για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας; Aπό την καθημερινή παρουσία τους στην πολιτική επικαιρότητα; Από το κυβερνητικό έργο που παρήγαγαν όταν βρέθηκαν στην εξουσία; Aπό τις συνεργασίες με μικροσκοπικές πολιτικές οντότητες; Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα καταλήγουν σε ένα θλιβερό -αλλά πέρα για πέρα ρεαλιστικό- συμπέρασμα: Η Νέα Δημοκρατία έχασε τον δρόμο της ή, καλύτερα, άλλαξε προορισμό. Ο άνθρωπος τέθηκε στο περιθώριο. Στη θέση του μπήκαν η επιχείρηση, το κέρδος, το μέρισμα.

Η παγκοσμιοποίηση με όλα όσα την ακολουθούν -διαπλοκή, αθέμιτος ανταγωνισμός, αφανισμός των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, απώλεια εργασιακών δικαιωμάτων- έγινε ο ιδεολογικός μανδύας της παράταξης. Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, τον οποίο υπηρετεί πιστά και απροκάλυπτα πλέον η νέα ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καρτελοποίηση της οικονομίας και την καθιέρωση των ιδιωτικών μονοπωλίων. Με ποια λογική ο αυθεντικός νεοδημοκράτης θα «ασπαστεί» αυτή την πολιτική; Πώς να δεχτεί το ιδιωτικό μονοπώλιο, όταν ο ίδιος έχει παλέψει μια ολόκληρη ζωή για να αποτρέψει το κρατικό μονοπώλιο; Για ποιον λόγο παίζουν με τη νοημοσύνη του; Με ποια κριτήρια και με ποια λογική τον θεωρούν πρόβατο που θα οδηγηθεί όπου εκείνοι του υποδείξουν;

Είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι θα εμπνεύσουν την ελληνική κοινωνία πολιτικοί τύπου Σπυράκη, Κύρτσου, Ξαφά, Κυρανάκη και τόσοι άλλοι, που με τις πράξεις τους και τις δηλώσεις τους όχι μόνο δεν συσπειρώνουν τον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας, αλλά αντίθετα τον εκνευρίζουν; Πώς να ερμηνεύσει κανείς τις «παρατηρήσεις» της Σπυράκη και του Κύρτσου στον Μοσκοβισί, επειδή τόλμησε να επαινέσει την ελληνική κυβέρνηση για τις προσπάθειες που καταβάλλει; Πιστεύει κανείς ότι με αυτές τις δηλώσεις υπερασπίστηκαν το εθνικό συμφέρον; Πιστεύει κανείς ότι η χώρα έχει ανάγκη από τέτοιες πολιτικές νοοτροπίες; Οταν το κομματικό συμφέρον «καταπίνει» το εθνικό, τότε υπάρχει πρόβλημα…

Και επειδή δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πολιτικές που «σκότωσαν» με συνοπτικές διαδικασίες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις -αυτές, δηλαδή, που αποτελούσαν κάποτε τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας-, οφείλουμε να θυμίσουμε το περίφημο… «βρούτσειο» ασφαλιστικό σύστημα. Το σύστημα που οδήγησε στη χρεοκοπία χιλιάδες ανθρώπους και που, παρά τα αποδεδειγμένα οδυνηρά αποτελέσματά του, η Νέα Δημοκρατία επιμένει σε αυτό, προφανώς για να αποτελειώσει όσους δεν πρόλαβε.

H σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έχει εκφράσει δημόσια την αποστροφή της για τον συνδικαλισμό. Προτιμά μια κοινωνία άβουλη και αθόρυβη, που ή θα χειροκροτά ή θα το βουλώνει. Οι άνθρωποι, οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες δεν θα πρέπει να έχουν άποψη και λόγο για τη ζωή τους. Και, πολύ περισσότερο, δεν θα πρέπει να ασκούν κριτική. Το μανιφέστο του άκρατου νεοφιλελευθερισμού δεν προβλέπει διάλογο με τις κοινωνικές ομάδες. Και απόδειξη είναι η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο τελευταίο συνέδριο για κατάργηση του συνδικαλισμού από το καταστατικό του κόμματος.

Η εκκαθάριση του συνδικαλιστικού κινήματος που επιχειρείται (ξεκίνησε από την εποχή Σαμαρά) είναι ένα δύσκολο εγχείρημα, καταδικασμένο σε αποτυχία. Κι αυτό γιατί οι βάσεις αυτών των κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων είναι δομημένες στις αρχές και τις αξίες της αυθεντικής Νέας Δημοκρατίας. Στις αρχές και τις αξίες του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού.

Θύμιος Λυμπερόπουλος