«Σκοτώνουν» τα θέατρα όταν γεράσουν στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Κατεβάζουν την αυλαία, ευχαριστούν το κοινό για τη στήριξή του, παίρνουν στις αποσκευές τους το… τελευταίο χειροκρότημα και αποχωρούν, αφήνοντας την πολιτιστική ατζέντα φτωχότερη.
Ο ένας μετά τον άλλο οι θεατρικοί επιχειρηματίες επιλέγουν να βάλουν λουκέτο σε ιστορικά θέατρα της πρωτεύουσας είτε για οικονομικούς λόγους είτε επειδή πολύ απλά είχαν την ατυχία να βρίσκονται σε κάποια από τις κακόφημες συνοικίες του κέντρου της Αθήνας, όπου το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτεί εκείνος που θα τις επιλέξει θα είναι να επισκεφτεί κάποιο θέατρο.
«Η αδιαφορία του υπουργείου Πολιτισμού, η απαξιωτική στάση του απέναντι στα επιχορηγούμενα θέατρα και ο εμπαιγμός του σε σχέση με τις παραγωγές του θεάτρου οδήγησαν τον Αντώνη Αντύπα στην απόφασή του.
Το θέατρο ευχαριστεί το κοινό που τόσα χρόνια στήριξε με την εμπιστοσύνη του και την παρουσία του τις παραστάσεις του, καθώς και όλους τους δημοσιογράφους». Με αυτή τη λιτή και περιεκτική ανακοίνωση που προωθήθηκε στους ανθρώπους του Τύπου έκλεισε για το Απλό Θέατρο ένας κύκλος 22 χρόνων. Το στέκι της Καλλιθέας έβαλε λουκέτο μην μπορώντας να αντέξει το βάρος των οικονομικών πιέσεων, ακολουθώντας το κακό παράδειγμα πολλών ακόμη θεατρικών οργανισμών που σφάλισαν μια και καλή την πόρτα τους για το κοινό.
Η τελευταία παράσταση του Απλού Θεάτρου ήταν το έργο του Θεσσαλονικιού Λεωνίδα Προυσαλίδη «Βαγόνι στα νερά», παράσταση η οποία δυστυχώς δεν πήγαινε καλά εισπρακτικά, αν και αρχικά το έργο είχε προγραμματιστεί να διαρκέσει έως και τις 20 Φεβρουαρίου. Ηταν επομένως αυτός ο λόγος για τον οποίο ο θεατρικός οργανισμός του χαμηλών τόνων σκηνοθέτη Αντώνη Αντύπα αποφάσισε να ρίξει αυλαία; Ενας από αυτούς, αφού ο γνωστός σκηνοθέτης μέσα από την ανακοίνωσή του επιρρίπτει ευθύνες και στην ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού, που γυρνάει την πλάτη στον θεατρικό κόσμο.
Η περίπτωση βέβαια του Απλού Θεάτρου δεν είναι και η μοναδική, αφού τον τελευταίο χρόνο πολλά ήταν τα θεατρικά στέκια που «διαγράφηκαν» από τις στήλες θεαμάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το θέατρο Μέλι, το οποίο όμως δεν έπεσε θύμα της οικονομικής κρίσης αλλά της ολοένα και επιδεινούμενης κατάστασης στο κέντρο της Αθήνας. Το θέατρο Μέλι την προηγούμενη χρονιά -τον Μάιο- ανακοίνωσε αιφνιδίως το οριστικό κλείσιμό του. Ο θεατρικός οργανισμός, ο οποίος στεγαζόταν στο κέντρο της Αθήνας, και πιο συγκεκριμένα στην πλατεία Βικτωρίας, ανέστειλε τη λειτουργία του με βασικό επιχείρημα την επικινδυνότητα αλλά και την αυξημένη εγκληματικότητα στην περιοχή. «Δυστυχώς η πλατεία αλλά και η ευρύτερη περιοχή έχουν γίνει ένα επικίνδυνο γκέτο παρανόμων όπου όχι μόνο δεν μπορείς να παρουσιάζεις τέχνη, αλλά ούτε και να περπατήσεις μέρα μεσημέρι χωρίς φόβο και ανασφάλεια» είχε δηλώσει τότε ο ηθοποιός και καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Μέλι Γιώργος Χριστοδούλου.
Θύμα της οικονομικής κρίσης έπεσε πέρυσι τον Φεβρουάριο και το ιστορικό Αμφι-θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου στην Πλάκα. Η ανακοίνωση διά στόματος του ιδρυτή του και σκηνοθέτη Σπ. Ευαγγελάτου έλεγε ότι ο χώρος που φιλοξένησε τις μεγαλύτερες θεατρικές δουλειές λύγισε λόγω της οικονομικής κρίσης, των υψηλών τιμών του ενοικίου αλλά και της έλλειψης χρηματοδότησης από το κράτος. Μάλιστα, μετά τη σχετική ανακοίνωση, στους χώρους του Αμφι-θεάτρου πραγματοποιήθηκε ένα μεγάλο παζάρι αντικειμένων (προγράμματα, κοστούμια), τα οποία δημιουργήθηκαν για κάποια από τις 95 παραγωγές που ανέβηκαν στο θρυλικό στέκι της οδού Αδριανού στην Πλάκα όλα αυτά τα 36 χρόνια που λειτουργούσε.
Τον περασμένο Δεκέμβρη η απόφαση του υπευθύνου του θεάτρου «Δημήτρης Ποταμίτης» στα Ιλίσια να αναστείλει τη λειτουργία του έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο θεατρόφιλο κοινό. Ο ιστορικός χώρος της οδού Κερασούντος έκλεισε οριστικά και μαζί του ολοκληρώθηκε ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου. Σύμφωνα με τον διευθυντή του Γιώργο Κοντοπόδη, το θέατρο που ίδρυσε ο αξέχαστος Δημήτρης Ποταμίτης δεν μπορούσε πλέον να λειτουργεί σε μια περιοχή όπου μέρα με τη μέρα ερείπωνε, γι’ αυτό αμέσως μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων «Abnormal» το θέατρο έκλεισε. Ηταν το πρώτο θέατρο που δημιουργήθηκε στην Αθήνα εκτός κέντρου, το 1973, από τον αείμνηστο Δημήτρη Ποταμίτη, ως Θέατρο Ερευνας.
Γιώτα Βαζούρα
