Η Γερμανία δεν είναι μια παγκόσμιας ισχύος δύναμη, Aλλά μια περιφερειακή δύναμη -η ισχυρότερη στην Ευρώπη- με διεθνές κύρος. Το γεγονός ότι τη γερμανική πολιτική σκηνή την απασχολούν κυρίως και σχεδόν ΣΕ μόνιμη βάση η μικροπολιτική και οι εσωτερικές εκλογές της -παραπάνω μάλιστα από όποια διεθνή προτεραιότητα- αποδεικνύει την προσέγγιση αυτήν. Στην παρούσα συγκυρία, για παράδειγμα, τα κομβικά σημεία, κρίσιμα για την ίδια τη συνοχή της Ευρώπης του ευρώ αλλά και της Ενωσης ολόκληρης, είναι δύο: πρώτον, ο αναθεωρητισμός της δημοσιονομικής πειθαρχίας και πλαισίων, προκειμένου σωρεία ευρωπαϊκών οικονομιών να ανακτήσουν τον δυναμισμό και την ευελιξία τους. Δεύτερον, ο εποικισμός της γηραιάς ηπείρου από τις «στρατιές των αμάχων» εξ Ανατολής, που δεν τυγχάνουν μόνο πένητες και διωκόμενοι από τη βία του πολέμου και τη μανία των φυλών των φανατικών, αλλά και μουσουλμάνοι.
Και στα δύο ζητήματα η Γερμανία κινείται με πρωταρχικό και κύριο άξονα τα πολιτικά μικροσυμφέροντα της κυρίας Μέρκελ και των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) -που απειλούνται βασικά από τη «σκληροπυρηνική» Εναλλακτική για τη Γερμανία- ή από τις ανταγωνιστικές αυτών μικροκομματικές σκοπιμότητες του κ. Γκάμπριελ και των Σοσιαλδημοκρατών (SPD). Το γελοίο του πράγματος είναι ότι αυτοί οι δύο πολιτικοί πόλοι, που χαρακτηρίζουν το σύστημα διακυβέρνησης της Γερμανίας -Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες- κυβερνούν από κοινού συνήθως τη χώρα, και κατ’ επέκταση την Ευρώπη, στο σχήμα του περιώνυμου «μεγάλου συνασπισμού». Αρα, προς τι ο θόρυβος και οι «απειλητικές» εκκλήσεις ότι η Ευρώπη θα πρέπει ουσιαστικά να κρατά την ανάσα της, μέχρι οι Γερμανοί το απώτερο φθινόπωρο του 2017 να αποφασίσουν ποιον θα έχουν καγκελάριο και ποιον αντικαγκελάριο;
Ολόκληρη η Ευρώπη είναι μια σαθρή υπόθεση, από τη στιγμή που, πέραν των εκλογών, θεωρείται ευνόητο για τους Γερμανούς -και ειδικώς για τον κ. Σόιμπλε, που προΐσταται στη διαχείριση της γερμανικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας- να επικαλούνται την ψήφο στο Κοινοβούλιό τους ή την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου τους για να ληφθεί και να επικυρωθεί μια απόφαση που αφορά τη διεθνή συγκρότηση, την Ευρώπη και τις οικονομίες δεκάδων χωρών. Υπό την έννοια αυτήν, οι Βρετανοί πολύ ορθώς για την αξιοπρέπεια και τα συμφέροντα του βασιλείου τους, αλλά και του ελεύθερου κόσμου στη Δύση, υπερψήφισαν την αποχώρησή τους από την Ευρώπη του γερμανικού imperium.
Στην Ευρώπη αυτήν -που είναι φανερή η πορεία της σε αποδρομή και τύχη ανάλογη της παλαιότερης Ευρωπαϊκής Ενωσης του «κανόνα του χρυσού»-, η Ελλάδα έχει ένα σπουδαίο πρόβλημα.
Μη διαθέτοντας εθνικό σύστημα διακυβερνήσεως με τόλμη, συγκρότηση και δημιουργική στρατηγική, αποτελεί και πάλι τον εύκολο στόχο για το Βερολίνο.
Η κατάσταση διαρκούς χρεοκοπίας, πλήρους αποπληθωρισμού και διάλυσης της παραγωγικής βάσης όπου βρίσκεται η χώρα την καθιστά έρμαιο μικροσκοπιμοτήτων και της περιφερειακής ηγεμονίας των Γερμανών. Το Βερολίνο έχει κάθε λόγο να πιέσει ασφυκτικά την Ελλάδα τους επόμενους μήνες, και στην πορεία προς τις εκλογές του φθινοπώρου 2017 για τους Γερμανούς, σε θέματα δημοσιονομικής πειθαρχίας. Η Καγκελαρία, αλλά και το σύστημα διακυβέρνησης του Βερολίνου ικανοποιούν τα «άγρια ένστικτα» και την «προτεσταντική τζιχάντ» των υπηκόων τους. Με τον τρόπο αυτόν, την απολύτως ανελαστική στάση προς τους Ελληνες, «καλύπτει» τις σημαντικές υποχωρήσεις στις οποίες συμφώνησε για τις τράπεζες της Ιταλίας και για τις δημοσιονομικές υπερβάσεις της Ισπανίας και Πορτογαλίας.
Παράλληλα, η Γερμανία θα επιτρέψει κλοιό ελεγχόμενης «απομόνωσης» για την Ελλάδα όσον αφορά το θέμα των προσφύγων και των μεταναστών. Η χώρα μας ουσιαστικά θα είναι ένας ενδιάμεσος τόπος ημιμόνιμης παραμονής Ασιατών μουσουλμάνων στην πλειονότητά τους, ανάμεσα στην Ευρώπη (ως ζώνη Σένγκεν) και την Τουρκία. Η Γερμανία κλείνει σταδιακά τα σύνορά της στους μετανάστες και δίνει μήνυμα συστράτευσης με τις χώρες του Βίσεγκραντ και την Αυστρία.
Μενέλαος Τασιόπουλος
