«Θα ζήσω, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο»
Συγκίνηση σε ολόκληρη τη χώρα έχει σκορπίσει ο θάνατος της 27χρονης Αναστασίας Τασούλα, της γυναίκας που έγινε σύμβολο θάρρους και ελπίδας για χιλιάδες ασθενείς με κυστική ίνωση.
Η Αναστασία είχε περάσει στην ιστορία ως η πρώτη ασθενής παγκοσμίως που κατάφερε να ξυπνήσει από καταστολή έπειτα από 221 ολόκληρες ημέρες. Παρά τη μάχη που έδωσε με αξιοθαύμαστη δύναμη, «έσβησε» περιμένοντας ξανά το θαύμα: ένα νέο μόσχευμα πνεύμονα.
Η μάχη έως το τέλος
Η νεαρή γυναίκα είχε υποβληθεί στο παρελθόν σε μεταμόσχευση πνευμόνων. Όμως, δέκα εβδομάδες πριν φύγει από τη ζωή, το σώμα της απέρριψε το μόσχευμα, μετά από πνευμονία, και η κατάσταση επιδεινώθηκε δραματικά. Αναγκάστηκε να επιστρέψει στην πιο σκληρή πραγματικότητα της ασθένειάς της, με οξυγόνο μόνιμα στο σπίτι και σοβαρή δυσκολία στην αναπνοή.
Σε ανάρτησή της, που πλέον διαβάζεται σαν μια δραματική έκκληση και παρακαταθήκη, περιέγραφε τον φόβο της, αλλά και την επιμονή της να συνεχίσει να ζει. Η ίδια γνώριζε ότι, αν οι θεραπείες δεν λειτουργούσαν, θα έμπαινε ξανά σε λίστα αναμονής αναζητώντας το δεύτερο θαύμα. Δεν πρόλαβε. Έφυγε περιμένοντας εκείνο το μόσχευμα που θα της έδινε ξανά ανάσα.
Οι αναρτήσεις της Αναστασίας: μια ψυχή που πάλευε μέχρι το τέλος
Περιγράφοντας την ραγδαία επιδείνωση της κατάστασής της, η Αναστασία έγραφε: «Φοβάμαι. Τι να πω, ότι δεν φοβάμαι; Εννοείται ότι φοβάμαι. Μέσα σε 2 μήνες έχασα τα 2/3 των πνευμόνων μου. Δεν μπορώ να βγάλω 15 βήματα χωρίς να είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω. Ζω με οξυγόνα παντού στο σπίτι. Είμαι κυριολεκτικά στο μηδέν της ανάσας μου. Ξανά. Και αυτήν την φορά είναι χειρότερα».
Η ίδια μιλούσε συχνά και για τις θεραπείες που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. «Δοκιμάσαμε ήδη κάποιες θεραπείες, δεν λειτούργησαν. Τα επόμενα βήματα; Θα δοκιμάσουμε ό,τι ακόμα χρειαστεί μπας και κάτι λειτουργήσει και σταματήσει την απόρριψη. Κανένα μας δεν ξέρει αν θα λειτουργήσει. Και αν όχι, θα μπω σε μια λίστα και θα περιμένω για το θαύμα μου, ξανά. Τρελό ε;», είχε γράψει μεταξύ άλλων, ωστόσο σε κάθε ανάρτησή της, γινόταν σαφής η επιθυμία της να το παλέψει μέχρι τέλους:
«Θέλω να ζήσω; ΝΑΙ. Θέλω να ζήσω για εμένα, για την δότρια μου, για όσους με φροντίζουν και παλεύουν για εμένα και γιατί το μεγαλύτερο μου όνειρο δεν το έχω πραγματοποιήσει ακόμα. Και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα πεθάνω χωρίς να το ζήσω. Οπότε, θα ζήσω. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο».
Ύστερα, ανέτρεξε στη ζωή που της χάρισε η πρώτη μεταμόσχευση. Σε μια συγκλονιστική αναμέτρηση με τον χρόνο, υπολόγιζε: «98.064.000 δευτερόλεπτα
1.634.400 λεπτά
27.240 ώρες
1.135 ημέρες
Τόσο χρόνο κέρδισα από την ημέρα που η δότρια μου και η οικογένεια της, μου έσωσαν την ζωή, μου έδωσαν ανάσα. Και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευγνώμων για αυτό.»
Αναφερόταν επίσης στην εξαντλητική νοσηλεία: «Και τώρα…50 ημέρες στο νοσοκομείο – επιτέλους σπίτι.
Πνευμονία και μετά Απόρριψη.
Η απόρριψη είναι μια κατάσταση που κανένα μας δεν θέλει να βιώνει, πόσο μάλλον όταν αυτό που απορρίπτεται είναι το μόσχευμα που τόσο παλέψαμε όλοι να ζήσω για να το αποκτήσω».
Λίγους μήνες πριν, η ίδια είχε μιλήσει ξανά για το θαύμα των 221 ημερών σε καταστολή. Για εκείνη, το ότι άνοιξε τα μάτια της, ήταν η απόλυτη νίκη: «Μαμά, έρχομαι. Τα κατάφερα. Ζω, αναπνέω».
Η παρακαταθήκη της
Η Αναστασία έφυγε με το όνειρο ανεκπλήρωτο, όπως η ίδια φοβόταν. Όμως άφησε πίσω της έναν θησαυρό: τη βαθιά, ανθρώπινη φωνή της που υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι δώρο – και ότι η δωρεά οργάνων σώζει ζωές.
Μέσα από τις αναρτήσεις της, αντήχησε ένα μήνυμα που πρέπει να ακουστεί: «Be an organ donor» -μία φράση που, αν βρει αποδέκτες, μπορεί να σημαίνει πως ο θάνατός της θα χαρίσει μελλοντικές αναπνοές κάπου αλλού.
