Eξηγήσεις επιβεβλημένες ευθύς εξαρχής και επί της αρχής:όλες οι αυτοαναφορές που σκοπό έχουν να αναδείξουν στους νεότερους πόσο περισσότερα από αυτούς έκαναν οι μεγαλύτεροι στην ηλικία διηγώντας τα και πόσο καλύτερα ήταν αυτά από τα τωρινά δικά τους πεπραγμένα, όλες οι «νοσταλγίες» του τύπου ότι τάχα «κάποιες νεολαίες» ήταν αλλιώτικες από τις σημερινές και «κάποια νιάτα βιώθηκαν» πιο μοναδικά από άλλα που ακολούθησαν, αποτελούν -κατά την ταπεινή μου άποψη- την πιο θλιβερή ομολογία για την απώλεια της νιότης και τα ανεπούλωτα τραύματα που το γεγονός αυτό επιφέρει για χρόνια σε πολλούς από μας για τη συνέχεια της ζωής μας.
Με τα παραπάνω να αποτελούν εδραία πεποίθησή μου, ομολογώ ότι κολάστηκα πολύ στη θέα του ακτιβιστή από το μαύρο μπλοκ που βγάζει σέλφι στα πρόσφατα επεισόδια στο Αμβούργο. Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Τι να πρωτοπείς και πώς να τα συνδέσεις; Οση έκταση πήρε η φωτογραφία άλλη τόση καταλαμβάνουν και τα ερωτήματα που γεννώνται αβίαστα στη θέα της.
Πολλοί θα χρειάστηκε να ξεπεράσουν το αρχικό σοκ, αν είναι όντως αληθινή ή αποτελεί κάποιο φωτομοντάζ! Το σίγουρο είναι ότι μπορεί να είναι η πρώτη που απαθανάτισε ο λαμπρός φωτορεπόρτερ, αλλά σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία, γιατί προβλέπω ότι εκατοντάδες μιμητές θα ακολουθήσουν τον νεαρό… trendy εξεγερμένο!
Μία συγκέντρωση κατά της συνόδου του G20 αποτελεί μία συνειδητοποιημένη πολιτική έκφραση διαμαρτυρίας ενάντια στον τρόπο που πορεύεται ο κόσμος ή ένα event, ένα happening στο οποίο κυριαρχούν ακριβώς τα προϊόντα, όπως το ακριβό κινητό τηλέφωνο, αλλά και τα υποπροϊόντα του σύγχρονου καπιταλισμού, όπως η κυριαρχία της προσωπικής επιβεβαίωσης του φαντασιακού μας εις βάρος της κατάστασης που βιώνουμε στην πραγματική ζωή μας;
Και αν δεχτούμε ότι στους καιρούς μας συνυπάρχουν και τα δύο, πόσο χώρο θα αφήσει η μόδα στο μυαλό της νεολαίας και στη διάθεση για αντίσταση και αμφισβήτηση, που θα πρέπει να τη διακρίνει πάντα; Πολύ περισσότερο σ’ ένα μέλλον που προδιαγράφεται ζοφερό.
Οι εργαζόμενοι με αμοιβές 200-300 ευρώ τον μήνα είναι το νέο απογοητευτικό φαινόμενο που επικρατεί στην αγορά εργασίας. Δίπλα στους φτωχούς συνταξιούχους και τους κοινωνικά αποκλεισμένους, μια νέα γενιά εργαζομένων διαμορφώνεται, με κοινά χαρακτηριστικά την ευέλικτη σχέση απασχόλησης και μισθούς χαρτζιλίκι. Οι «εργαζόμενοι – φτωχοί», όπως τους αποκαλεί ο καθηγητής Οικονομικών και Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου Σάββας Ρομπόλης, δεδομένου ότι θα εργάζονται μεν αλλά ταυτοχρόνως θα διαβιούν κάτω από τα κατώτερα όρια της φτώχειας! Το εντυπωσιακό είναι ότι πρόκειται για εργαζομένους κυρίως μεταξύ 20 και 29 ετών, κατηγορία στην οποία η ανεργία φτάνει το 37,7%! Το ποσοστό αυτό ανεργίας στη συγκεκριμένη ηλικιακή κατηγορία στη χώρα μας είναι το δεύτερο υψηλότερο στην Ευρώπη, με πρωταθλήτρια την Ισπανία.
Δεν έχω την πρόθεση να «τη χαλάσω» σε κανέναν και σε καμία πριν από τα μπάνια και τις «ειδυλλιακές αναρτήσεις» του Σαββατοκύριακου στο facebook, αλλά το… τατουάζ που σχεδιάζεται να «χτυπήσουν» στις ζωές μας θα είναι ένα πραγματικό τραύμα, που με τίποτα δεν θα θέλουμε να αποτυπώσουμε πάνω μας ούτε το βίωμα ούτε την ανάμνησή του.
Γιώργος Στράτος
*Δικηγόρος – δημοσιογράφος
Μ.Η.Τ. 232120