Η οικογένεια, όπως και η ιστορική συνέχεια των δυτικών εθνών είναι ζητήματα άμεσης προτεραιότηταςAπό τον
Ραφαήλ Καλυβιώτη*
Την περασμένη Τετάρτη στο «Royal Olympic Hotel» διεξήχθη μία πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία, καίτοι κομματική, με θέμα τη σύνδεση του δημογραφικού και του λαθρομεταναστευτικού ζητήματος. Το κόμμα το οποίο προέβη σε αυτήν την πρωτοβουλία ήταν η Νέα Δεξιά του Φαήλου Κρανιδιώτη. Το εν λόγω κόμμα έχει λάβει μία σειρά από πρωτοβουλίες για την ανάδειξη του ζητήματος που καίει την πατρίδα μας, όπως και το σύνολο της Δύσης. Μάλιστα, θετική εντύπωση έχει αφήσει στον γράφοντα το γεγονός ότι υπάρχουν σαφής ιδεολογική θέαση -συντηρητική-, σκωπτική αντιμετώπιση απέναντι στο ευρωκράτος των Βρυξελλών αλλά και ανάδειξη νέων, μορφωμένων στελεχών που δεν είναι βγαλμένα από τον κομματικό σωλήνα. Δεν θα ήταν τίμιο, και θέλω να πιστεύω ότι στη σχεδόν δεκαπενταετή πορεία μου ως αρθρογράφος έχω υπάρξει τίμιος, να μην αναφέρω ότι ένα νέο κόμμα στην Ελλάδα πληροί κάποιες σύγχρονες προϋποθέσεις που απαιτούνται για να επιλύσει η χώρα κάποια από τα ζωτικά προβλήματά της.
Ενα από αυτά είναι φυσικά το δημογραφικό – λαθρομεταναστευτικό. Οι Ελληνες πεθαίνουμε. Είμαστε ένα ιστορικό έθνος με παρουσία χιλιάδων ετών σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο. Παρά ταύτα, φτάσαμε εν έτει 2017 οι θάνατοι να είναι πολύ περισσότεροι από τις γεννήσεις, με αποτέλεσμα, εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, από το 2040 και κάθε δεκαετία μετά να μειωνόμαστε περί το ένα εκατομμύριο. Πολλοί αναφέρουν πως η οικονομική κρίση αποτελεί την πηγή του προβλήματος, αλλά μάλλον μια τέτοια ανάλυση, εκτός από εύκολη, είναι και κάπως ρηχή. Είναι δεδομένο ότι ένα ζευγάρι θα δυσκολευτεί να αποκτήσει παιδιά εάν δεν διαθέτει τα απαραίτητα χρήματα. Ομως ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι η δυτική βάση της κουλτούρας πάνω στην οποία μεγάλωσαν οι Ελληνες, ιδιαιτέρως από τη δεκαετία του ’80 και επέκεινα, ήταν αμιγώς υλιστική. Οι Ελληνες μετατράπηκαν σε έναν πολύ πιο υλιστικό ανθρωπότυπο σε σχέση με αυτόν πριν ξεκινήσει το «θαύμα» της Μεταπολίτευσης. Οι μεταπολεμικές γενιές εν τη πλειονότητά τους δεν διέθεταν ούτε τα στοιχειώδη, παρά ταύτα η οικογένεια για αυτές ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της ευτυχίας και όχι η επίδειξη του ακριβού αμαξιού τους, της τσάντας ή των ρούχων τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα τελευταία δεν είναι σημαντικά. Βεβαίως και είναι. Ομως οι κοινωνίες οφείλουν να κάνουν ιεράρχηση των προτεραιοτήτων τους. Και η οικογένεια, όπως και η ιστορική συνέχεια των δυτικών εθνών είναι ζητήματα άμεσης προτεραιότητας.
Βρέθηκα κάποια στιγμή με την αντιπρόεδρο της ENF, της ομάδας των Ευρωσκεπτικιστών, την Τζάνις Ατκινσον, και τη ρώτησα σχετικά τη θέση της για το δημογραφικό. Από όλα όσα μου ανέφερε συγκράτησα περισσότερο ότι θεωρεί ύψιστης προτεραιότητας να ενημερώνονται τα κορίτσια από το σχολείο για το κόστος των επιλογών τους. Μπορεί να είναι ενδιαφέρον να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρον, αλλά η βιολογία και η φύση έχουν κάποιους κανόνες. Ενας από αυτούς είναι ότι μία γυναίκα πρέπει να έχει κάνει το πρώτο παιδί της ως τα 30 έτη διότι μετά ο δείκτης γονιμότητας πέφτει αντιστρόφως ανάλογα. Είναι καλό και διασκεδαστικό το φανταχτερό lifestyle, αλλά ζωή χωρίς τη δημιουργία οικογένειας δεν είναι ολοκληρωμένη.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ, βέβαια, δεν έχουν την ίδια άποψη. Προτιμούν αντί να αντιμετωπίσουν το δημογραφικό εκ των έσω μαζί με την επιδημία των εκτρώσεων να εισάγουν μετανάστες. Οι στόχοι τους είναι δύο. Πρώτον, να μετατρέψουν τα ιστορικά έθνη της Ευρώπης σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία, όπου τα βιώματα και η μνήμη θα έχουν απολεσθεί, για να πετύχουν τη δημιουργία ευρωκράτους. Δεύτερον, να δημιουργήσουν μία νέα τάξη φτηνού ανθρώπινου δυναμικού, που θα συνεχίζει να ψηφίζει τα συστημικά κόμματα. Εχω την αίσθηση ότι δεν θα τους περάσει. Παρατηρώ γύρω μου μια νέα γενιά μορφωμένων ανθρώπων που δεν είναι επαναπαυμένοι στον καναπέ τους, που προβληματίζονται και έχουν ανησυχίες για τα εν λόγω ζητήματα. Πολλοί από αυτούς δε είναι συνοδοιπόροι και συμμαχητές μου στο Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών. Εάν μπορούσα να χαρακτηρίσω συνοπτικά τη γενιά αυτή που έρχεται, θα τη χαρακτήριζα τη γενιά της ταυτότητας. Η δίψα της να επανέλθει στο προσκήνιο η εθνική της ταυτότητα, η αγάπη της για τον δυτικό τρόπο ζωής και η σημασία που δίνει στην οικογένεια και στον «Θεό που τελικά δεν πέθανε» είναι συγκλονιστικές.
Αυτά τα ισχυρά αιτήματα δεν μπορούν να ανακοπούν από τους εχθρούς των αιώνιων αξιών.
*Πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών, [email protected]
