Οι Καλύμνιοι, όπως πάντα, περνούν καλά, μας χαιρετούν και τον Τούρκο αψηφούν
Από τον
Σαράντο Ι. Kαργάκο
Από τήν ἐποχή τῆς θλιβερῆς ἀσχήμιας πού συνδέεται μέ τή βραχονησῖδα τῆς Ὕμιος, ἡ σκέψη τῶν πλέων εὐαίσθητων συμπατριωτῶν μας στρέφεται –εἰδικά περισσότερο τό τελευταῖο καιρό– πρός τό «νησί τῶν σφουγγαράδων» (ἀλλά ὄχι φουκαράδων), τήν πολυύμνητη Κάλυμνο.
Πολλοί εἶναι αὐτοί πού ἀνήσυχοι μέ ἐρωτοῦν: Πῶς ἀντιμετωπίζουν τήν κατάσταση, πῶς τά περνοῦν οἱ Καλύμνιοι; Ἀπαντῶ: Οἱ Καλύμνιοι, ὅπως πάντα, περνοῦν καλά, μᾶς χαιρετοῦν καί τόν Τοῦρκο ἀψηφοῦν. Τή διαπίστωση αὐτή, ἀπόλυτα ἐγγυημένη, μέ πᾶσα ὑπευθυνότητα προσφέρουν στούς ἀνησυχοῦντες ἀναγνῶστες μας. Σέ μιά πρόσφατη κάθοδό μου στό νησί πάμπολλοι Καλύμνιοι, ὅπως μέ διαβεβαίωσαν, ἀνησυχοῦν ἐπειδή πολλοί Ἕλληνες ἀνησυχοῦν γι’ αὐτούς. Αὐτοί δέν ἔχουν τίποτα νά φοβηθοῦν καί συνεχίζουν, ὅπως τό συνηθίζουν, νά ζοῦν μιά ἀδιατάρακτη, σκληρή βέβαια, ἀλλά γεμάτη ποικιλία καί ὀμορφιά ζωή. Μόνο ὅταν περνᾶς ἀπό κάποιο λαϊκό καφενεῖο μπορεῖ νά ἀκούσεις ταραχή. Οἱ Καλύμνιοι εἶναι «βοήν ἀγαθοί», βροντόλαλοι, καί ἀπό ἐκεῖ ἡ λαϊκή ἔκφραση «Καλυμνιώτικος καφενές»!
Εἶχα κληθεῖ καί παρά τή σοβαρότητα τῆς ὑγείας μου ἀποδεχθεῖ ἀπό τόν ἱστορικό σύλλογο «Αἱ Μοῦσαι» τῆς Καλύμνου νά μεταβῶ στό νησί τήν 21η Ἀπριλίου γιά μιά ὁμιλία πού θά γινόταν τήν ἑπομένη τό βράδυ. Δυστυχῶς, λόγω ἀνέμου ἡ πτήση ματαιώθηκε γιά τήν ἑπομένη τό μεσημέρι. Πεῖσμα ὁ καιρός, πεῖσμα κι ἐγώ. Ἔφθασα κατάκοπος στό νησί ἀλλά εὐτυχισμένος πολύ, πού ἀπόλαυσα τήν καλλιγραφία τῶν ἀναρίθμητων νησιῶν τοῦ Αἰγαίου. Ἐξάλλου τό θέμα τῆς ὁμιλίας ἦταν θελκτικό. Εἶχε ἄξονα ἀναφορᾶς τό ἱστορικώτερο ἑλληνικό τάγμα, τό θρυλικό 5/42, τό «σεϊτάν ἀσκέρ», ὅπως τό εἶχαν ὀνομάσει οἱ Τοῦρκοι, τό θρυλικό τάγμα τοῦ τότε συν/χη Νικολάου Πλαστήρα. Ἡ ἡμετέρα μετριότητα θά ἀνέπτυσσε τό θέμα: «Νικόλαος Πλαστήρας: ὁ ἄνθρωπος, ὁ στρατιώτης, ὁ πολιτικός». Προηγήθηκε ἐμοῦ ὁ Πρόεδρος «τῶν Μουσῶν», ὁ ἀκαταπόνητος κ. Παν. Γιαμαῖος πού μέ τήν ἐμπνευσμένη εἰσαγωγή του ἔδωσε τό «στίγμα» τῆς ὅλης ἐκδηλώσεως.
Ἡ Κάλυμνος τιμᾶ τό 5/42 καί τόν Νικ. Πλαστήρα, διότι ἕνα σημερινό τάγμα μέ τήν ἴδια ὀνομασία (5/42) ἔχει ἀναλάβει ἀπό τό 1998 τήν προστασία τῶν Καλύμνων καί τῶν γύρω ἀπό αὐτήν νησίδων (Ψέριμος, Καλόλιμνος, Ὑμία κ.ἄ.). Ἐπί πλέον ὁ Πλαστήρας ἔχει δέσει τό ὄνομά του μέ τήν Κάλυμνο. Ὅπως γράφει ὁ πολυγραφώτατος συμφοιτητής μου Γιάννης Πουγούνιας στόν Γ΄ τόμο τῆς «Καλυμνιάδας» του, ὁ Πλαστήρας μετά τό ἀτυχές κίνημά του τό 1933 μέσω Καλύμνου διέφυγε πρός τή Βηρυττό καί ἀπό κεῖ βρῆκε καταφύγιο στή Νίκαια τῆς Γαλλίας. Καί δύο χρόνια πρίν πεθάνει, λόγω τῶν σχέσεων πού εἶχε ἀναπτύξει μέ πολλούς Καλύμνιους καί εἰδικότερα μέ τόν πολιτευτή (τέως Ἀξιωματικό) Γεώργιο Χατζησταυρῆ, ἐπισκέφθηκε τό νησί ὅπου τοῦ ἐπιφυλάχθηκε ἀποθεωτική ὑποδοχή. Κάποια στιγμή εἶπε στόν Χατζησταυρῆ: «Γιωργάκη, τέτοιο πρᾶγμα δέν τό ’χω ξαναδεῖ στή ζωή μου, οὔτε θά τό ξαναδῶ…» Ἡ Κάλυμνος ἦταν ὁ πλαστηρικώτερος τόπος τῆς Ἑλλάδας.
Μετά τόν κ. Γιαμαῖο στό βῆμα ἀνέβηκε ὁ συν/χης Διοικητής τοῦ 5/42 κ. Ἀντώνιος Μητάφης πού μέ λόγο ἁδρό καί μεστό διέτρεξε ὅλη τήν ἱστορία 100 χρόνια καί πλέον πορεία τοῦ ἡρωικώτερου ἑλληνικοῦ τάγματος. Ἀκολούθως, καί ὑπό τό κράτος βαθειᾶς συγκινήσεως, πῆρα τό λόγο λέγοντας προοιμιακά τά ἀκόλουθα: «Ἐπί αἰῶνες ἡ Τουρκία εἶναι ὁ… καρκίνος τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Χτυπᾶ χωρίς νά εἰδοποιεῖ. Καί θά εἴμαστε ἀνάξιοι ἄν καί τούτη τή φορά μᾶς εὕρει ραθυμοῦντας. Ἀλλά ὁ φύλακας στρατός μας ἀγρυπνεῖ, ὅπως ἔδειξε ὁ πρόσφατος θάνατος τοῦ ἡρωικοῦ Θεσσαλοῦ πιλότου Μπαλταδώρου. Στό ἄκουσμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ὅλη ἡ μεγάλη αἴθουσα καί οἱ ἔξω ἀκροατές ξέσπασαν σέ ἕνα ἀκράτητο χειροκρότημα. Καί ἡ ἐκδήλωση ἔκλεισε μέ τόν Ἐθνικό Ὕμνο.
Ἀκολούθησε μετά ἕνα λουκούλλειο δεῖπνο πού μᾶς παρέθεσε σέ μιά ψαροταβέρνα ἡ ἀρχόντισσα καί μεγάλη πατριώτισσα, ἡ ἐκλεκτή φίλη κ. Σεμίραμις Ψαρομπᾶ. Κάθισα δίπλα στό Δήμαρχο κ. Γιάννη Γαλουζῆ καί ἄρμεξα τόσες πληροφορίες γιά τό νησί ὅσες δέν μπορεῖ νά φανταστεῖ κανείς. Μέ τόν ἐπίσης παρακείμενό μου καί γνωστό μου ἀπό τή ΣΕΘΑ ταξίαρχο κ. Λ. Ναξίζη συζητήσαμε τή σημασία πού ἔχει γιά ἕνα στράτευμα ἡ σύμπραξη, κάτι στό ὁποῖο ὅλως ἰδιαιτέρως διακρίθηκε τό 5/42 στή Μικρά Ἀσία καί ἡ βραδιά ἔκλεισε μέ τήν κατάσταση στήν Τουρκία! Σάν ἦλθε ἡ σειρά μου νά ἐκφράσω τήν ἄποψή μου, περιορίστηκα νά πῶ ὅτι τό πιό σοβαρό πρόβλημα τῆς Τουρκίας εἶναι ὅτι συνορεύει μέ τήν… Κάλυμνο! Κάτι πού εὐφροσύνως τό δέχτηκαν οἱ Καλύμνιοι φίλοι μου. Παρότι δέν κοιμήθηκα ὅλη τή νύχτα, σηκώθηκα τό πρωί γεμᾶτος εὐεξία.
Φεύγοντας γιά τό ἀεροδρόμιο, σταθήκαμε στό χῶρο τοῦ τάγματος, ὅπου τοῦ Ἅη Γιώργη τό ἐκκλησάκι, ἀνάψαμε ἕνα κεράκι καί συνοδευόμενος ἀπό τόν πρόθυμο κ. Γιαμαῖο φθάσαμε στό ἀεροδρόμιο. Ἀλλά, ἀλλά. Ὁ πρόεδρος τῶν Πελοποννησίων, ὁ πάντα ἀνήσυχος καί δημιουργικός Δημ. Καραμεντζάνης, πού ἦλθε ἀπό τήν Κῶ μέ τήν ὡραία σύζυγό του νά μέ ἀκούσουν, μέ περίμενε πουρνό-πουρνό καί μοῦ ἀπέσπασε τήν ὑπόσχεση στίς 28 Ὀκτωβρίου νά βρεθῶ στήν Κῶ. Ὁπότε, Θεοῦ θέλοντος καί καιροῦ ἐπιτρέποντος, θά ἔχω τή χαρά νά πεταχτῶ καί ἕως τήν Κάλυμνο, νά τή γνωρίσω γιά μία ἀκόμη φορά ὁλόψυχα καί νά ἐπισκεφθῶ τά γύρω μαγευτικά νησιά. Ὅλο τό τοπίο λειτουργεῖ ἐκείνη τήν ἐποχή σάν παράρτημα τοῦ παραδείσου. Ὅσο γιά τήν Τουρκία, λυπᾶμαι πού τόσο πολύ τήν Κάλυμνο… φοβᾶται!
