Στις 18 Οκτωβρίου του 2013 ο Παύλος Φύσσας έπεφτε νεκρός στην Αμφιάλη από το μαχαίρι του Γιώργου Ρουπακιά, εκ των… συναγωνιστών της Χρυσής Αυγής. Το θύμα ήταν γνωστός καλλιτέχνης (ράπερ), στρατευμένος αντιφασίστας, που υπηρετούσε τις απόψεις και τις ιδέες του και μέσω της μουσικής! Ο θύτης ήταν εργάτης, παλιός αριστερός, στρατευμένος στις τάξεις της Χρυσής Αυγής, στην Τοπική της Νίκαιας, η οποία είχε αναλάβει αυτοδικαίως το… έργο της αποδυνάμωσης της δράσης της Αριστεράς και του ΠΑΜΕ στις παραδοσιακά αριστερές συνοικίες της Β΄ Εκλογικής Περιφέρειας Πειραιά. Τα δύο μέτωπα είχαν σχηματοποιηθεί το 2013 και ήταν θέμα χρόνου οι συμπλοκές να καταλήξουν στην απώλεια της ζωής ενός ανθρώπου. Ολο αυτό το διάστημα κανείς από το κράτος και την Πολιτεία δεν έκανε τίποτα προς την κατεύθυνση της τήρησης της νομιμότητας για να αποτρέψει αυτό που ήταν πασιφανές ότι κάποια στιγμή θα έλθει.
Το διάστημα που προηγήθηκε της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα το κατεστημένο ήταν βαθύτατα προβληματισμένο με τα ποσοστά που έπαιρνε η Χ.Α. στις δημοσκοπήσεις, ενώ, όσον αφορά τον Δήμο της Αθήνας, υπήρχαν φόβοι ότι ήταν δύσκολο να χάσει τη δημαρχία ο Ηλίας Κασιδιάρης, όποιος κι αν ήταν ο αντίπαλός του από Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια ώρα, ο προβληματισμός, η ανησυχία και οι συνεπακόλουθες πιέσεις του… διεθνούς παράγοντα προς την Ελλάδα για την ενίσχυση της Χ.Α. ήταν κατ’ αναλογίαν αυξανόμενες!
Στη συνέχεια ακολούθησε η απόπειρα αποδόμησης της Χ.Α. με μια αδυσώπητη επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου από το σύνολο των ΜΜΕ, με την τέταρτη εξουσία και τις τρεις άλλες -νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική- να μπλέκουν τους ρόλους ή, μάλλον, να υποδύονται όλες τον ίδιο ρόλο, με αποκορύφωμα την προφυλάκιση του αρχηγού του κόμματος και δύο βουλευτών, ενώ συνεχίζονται ανάλογες διαδικασίες και για άλλους βουλευτές.
Οσο διαρκούσε η επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου εναντίον της Χ.Α. εμπεδωνόταν η διαδικασία στοχοποίησης των στελεχών της από τον αυτοαποκαλούμενο αντιφασιστικό και αντιεξουσιαστικό χώρο, που και τώρα αναλάμβανε αυτοδικαίως τον ρόλο του νομοθέτη, του δικαστή και του… εκτελεστή! Τρία σε ένα δηλαδή, όπως για δεκαετίες πράττει η λεγόμενη αντιεξουσιαστική βία στην Ελλάδα, πρακτική που υιοθέτησε και το πολιτικό σύστημα στο ζήτημα της αποδόμησης-εξουδετέρωσης της Χ.Α., όπως αναφέρθηκε προηγουμένως.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στην επιχείρηση δολοφονίας των δύο νεαρών μελών της Χ.Α., του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη, και στον βαρύτατο τραυματισμό του Αλέξανδρου Γέροντα.
Ακόμα και τη στιγμή όπου η κοινή γνώμη έμενε άναυδη, παρακολουθώντας τις σκληρότατες εικόνες της δολοφονίας, το πολιτικό σύστημα, που εξ αντικειμένου οδήγησε τις εξελίξεις στο συγκεκριμένο έγκλημα, δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και δεν κράτησε την ίδια στάση απέναντι στους νεκρούς, όπως έπραξε με την περίπτωση του Παύλου Φύσσα, παραβιάζοντας προαιώνια ελληνική αρχή, σύμφωνα με την οποία ακόμα και οι νεκροί των εχθρών δικαιούνται και απολαμβάνουν τιμή.
Δεν θα σταθούμε σ’ αυτό, που απαξιώνει ακόμα περισσότερο το πολιτικό σύστημα και γιγαντώνει τη Χ.Α., γιατί ο ελληνικός λαός δείχνει έμφυτη συμπάθεια σε όποιον βάλλεται ή αδικείται, αλλά θα κρίνουμε τις απόψεις εκείνων που μιλούν για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ή για εμπλοκή μυστικών υπηρεσιών στο συγκεκριμένο έγκλημα.
Τη στιγμή αυτή δεν υπάρχουν στοιχεία που να μας επιτρέπουν να πούμε ποιος κρύβεται πίσω από τη συγκεκριμένη επιχείρηση.
Πιθανολογούμε ότι αποτελεί έργο ομάδας αντιεξουσιαστών, επειδή είναι γνωστή η πολυαίμακτη δράση τέτοιων ομάδων στην πατρίδα μας τα τελευταία 40 χρόνια και επειδή η δολοφονία του Φύσσα, για τις ομάδες αυτές, ισοδυναμεί με την… εισβολή και την κατοχή ελληνικού εδάφους από την Τουρκία. Οπως είναι υποχρεωμένος, αφού αποτελεί σκοπό ύπαρξης και συνταγματική επιταγή, ο Ελληνικός Στρατός να επέμβει σε μια τέτοια παραβίαση, με τον ίδιο τρόπο θεωρούν είναι «υποχρεωμένες» και οι ομάδες αυτές να επέμβουν, για να αποκαταστήσουν τη δική τους τάξη στις δυνάμεις που προκάλεσαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Το σκηνικό είναι αυτό, και από τη μια και από την άλλη πλευρά, και από κει και πέρα ανοιχτό και το πεδίο δράσης των μυστικών υπηρεσιών.
Οσοι όμως μιλούν για εμπλοκή μυστικών υπηρεσιών θα πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες που έχουν στη δημιουργία του «σκηνικού», όπως επίσης τις ευθύνες που έχουν στη διάλυση του κρατικού μηχανισμού, όπου ο κομματισμός ισοπέδωσε ακόμα και τις πιο ευαίσθητες υπηρεσίες του ελληνικού κράτους, που είναι επιφορτισμένες με την αποτροπή της δράσης των ξένων μυστικών υπηρεσιών στην Ελλάδα.
Σάββας Καλεντερίδης
