«Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία δεν μεν’ η ελάχιστη αμφιβολία, και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός, ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή», Εν μεγάλη Ελληνική αποικία 200 π.Χ., Κωνσταντίνος Καβάφης.
Ως «Κοινωνική Συνοχή» προσδιορίζεται η κατάσταση που καθορίζεται αφενός από την συναινετική επίλυση των κοινωνικών και οικονομικών διαφορών και αφετέρου από την έμφυτη αλληλεγγύη μεταξύ των ατόμων με κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Οι ιδέες και οι αρχές της κοινωνικής συνοχής θα μπορούσαν να προσεγγισθούν μέσω των γενικών αρχών της «Ηθικής» και των κοινών πολιτισμικών αξιών, οι οποίες οδηγούν τα μέλη της «Ομάδος» στο να προσαρμόζουν την ατομική συμπεριφορά τους στις πραγματικές ανάγκες του συνόλου. Έτσι, σε περιόδους κρίσεων που απειλούν την ύπαρξη ομάδων με κοινωνική συνοχή, τα άτομα ενστικτωδώς αντιδρούν συλλογικά, κατανοώντας ότι το ατομικό συμφέρον μπορεί να θωρακιστεί μόνο μέσα από την συλλογική δράση. Αντιθέτως, οι ομάδες ένθα οι «Μονάδες» ερμηνεύουν ιδιοτελώς την κοινωνική ηθική, ισχυριζόμενες ότι το προσωπικό κόστος είναι ίδιον των αφελών συμπολιτών των, είναι καταδικασμένες να αφανισθούν, επειδή η ατομοκεντρική θέση είναι η κατάσταση την οποία ο Durkheim περιγράφει ως «Ανομία». Είναι λοιπόν προφανές ότι η κοινωνική συνοχή αποτελεί την βασική προϋπόθεση της επιβίωσης ενός έθνους.
Εάν μία κοινωνία επιθυμεί την συνειδητή επιβίωση της, τότε η «Πολιτική Πρακτική» θα πρέπει να αποσκοπεί στην καλλιέργεια κοινωνικής συνοχής μέσω της εξάσκησης καταλλήλου νομοθεσίας και παιδείας. Οι προτεραιότητες όμως των πολιτικών πρακτικών στην χώρα μας και αλλού, κατά το μάλλον ή ήττον, αποσκοπούν στην διοχέτευση του εθνικού πλούτου στις τσέπες των ολιγομελών ελίτ που εξυπηρετούν.
Επί παραδείγματι, μία προσεκτική ανάλυση των εικόνων του προσφυγικού ρεύματος από την Συρία προς τις χώρες της Δύσης θα αναδείκνυε ότι η πληθυσμιακή πλημμυρίδα αποτελείται στην συντριπτική της πλειοψηφία από νέους μοναχικούς μετανάστες, ενώ υπάρχουν ελάχιστες οικογένειες και παιδιά, παρά τις συγκινητικές και δακρύβρεχτες εικόνες που προβάλουν τα ΜΜΕ. Είναι λοιπόν προφανές, ότι όλοι αυτά τα εκατομμύρια των νέων ανθρώπων θα μπορούσαν να υπερασπίσουν αποτελεσματικά την πατρίδα τους και να αντιμετωπίσουν εύκολα τις 20 περίπου χιλιάδες παρανοϊκούς δολοφόνους και εγκληματίες που μάζεψε, μισθοδοτεί και εξοπλίζει η Δύση, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ [1].
Η αποτελεσματική άμυνα των πολιτών της Συρίας θα μπορούσε να είναι εφικτή μόνο εάν το πολιτικό καθεστώς, είχε κατανοήσει την ανάγκη σφυρηλάτησης κοινωνικής συνοχής και εθνικής συνείδησης στον λαό, επί τη βάσει κοινών πολιτισμικών αξιών και είχε εγκαίρως κινηθεί πολιτικά προς αυτή την κατεύθυνση, αντί να εξασκείται στις πρακτικές της διοχέτευσης του εθνικού πλούτου της χώρας στις τσέπες του.
Αντίστοιχες ατομοκεντρικές κοινωνικές συμπεριφορές με αυτές των Σύρων πολιτών ενεθάρρυνε και καλλιέργησε συνειδητά το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα αμέσως μετά την μεταπολίτευση, παρουσιάζοντας το προσωπικό του όφελος ως την νέα μεγάλη ιδέα του έθνους. Από κοινού, με την ρηχή διεθνιστική μιμητική μεγαλοαστική τάξη της χώρας, το πολιτικό σύστημα δημιούργησε εύκολα μία ατομοκεντρική κοινωνική θεώρηση του πολιτικού αντικείμενου, στερούμενης εθνικών αντανακλαστικών και πνευματικής αντίστασης στην «Νέα Τάξη Πραγμάτων» μέσω της χειραγώγησης και καθοδήγησης της μεγάλης πληθυσμιακής μάζας που μετανάστευσε στις πόλεις αμέσως μετά την μεταπολίτευση, με όραμα την αστικοποίησης της. Η «Αστικοποίηση» όμως, εν αντιθέσει με τον «Καταναλωτισμό», είναι μια αργή κοινωνική διαδικασία έχουσα πολιτισμική πατίνα, καθώς κοινωνική συνεχεία και συνοχή, συστατικά απαραίτητα για την απόκτηση εθνικής συνείδησης.
Σήμερα, η Ελληνική ατομοκεντρική καταναλωτική κοινωνία, στερούμενη αστικών αντανακλαστικών, αδυνατεί να κατανοήσει τις διεθνείς δυναμικές αλλαγές και εξελίξεις που την αφορούν, σε σχέση με την κατάσταση που την οδήγησε το πολιτικό σύστημα. Συνεπώς, αδυνατεί να αντιδράσει στην βαρεία φορολόγηση της και στην δήμευση της περιουσίας της μέσω της επιβολής του ΕΝΦΙΑ, κατ’ απαίτηση των Ευρωπαίων που επιδιώκουν την αποδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής και της εθνικής συνείδησης, την οποία όμως συστηματικά αυτοί ενισχύουν στις χώρες τους (gemeinschaft).
Η προβαλλόμενη ανάγκη λήψης αποφάσεων από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο αντί των Αθηνών, καθώς και η αποδοχή από την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού της μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο, αποτελούν πολιτικές θέσεις που όλα σχεδόν τα κόμματα προωθούν μέσω της καλοπληρωμένης και συστηματικής προπαγάνδας των Βρυξελλών, ενώ ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα νομιμοποιεί σε καθημερινή βάση τον δοσιλογισμό (όπως εύστοχα παρατηρεί ο Π. Λιάκος) και αποδιοργανώνει τον κοινωνικό ιστό σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα να θεωρείται η μετανάστευση των ευπόρων και μορφωμένων νέων Ελλήνων στις χώρες της Εσπέριας ως σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης. Πράγματι, η τάση των Ελλήνων αστών, να μορφώνουν πρώτα τα παιδιά τους και ακολούθως να τα μετατρέπουν σε οικονομικούς μετανάστες, στερούμενοι έτσι εαυτούς ελπίδας ανάκαμψης και αντίστασης στον εξανδραποδισμό, άπτεται ψυχιατρικής ανάλυσης.
Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει μετά το άνοιγμα των πυλών της κολάσεως στην Συρία από τις χώρες της Δύσης και την μηδενική αντίσταση των πολιτών της, είναι εάν η ρηχή Ελληνική αστική τάξη θα συνεχίσει να παραμένει απαθής στην τύχη που της επιφυλάσσουν οι Ευρωπαίοι δανειστές, τη αρωγή του εγχώριου πολιτικού συστήματος, έχουσα έτσι βίον παράλληλον (και ιδίαν τύχη ) με αυτόν των Σύρων πολιτών.
[1] http://www.voltairenet.org/article188854.html
