Η (μάλλον ειρωνική) ευχή «σας εύχομαι να ζήσετε σε ενδιαφέρουσες εποχές» εκπληρώνεται. Κάθε μέρα και κάτι ενδιαφέρον…
Η εκλογή του Ζοράν Μαμντάνι στη δημαρχία της Νέας Υόρκης δεν πέρασε απαρατήρητη, και επειδή ο δήμος είναι σημαντικός για την παγκόσμια οικονομία και τον «πολιτισμό» (αν είναι πολιτισμός αυτό το πράμα), αλλά και για το μουσουλμανικό θρήσκευμα του νέου δημάρχου.
- Του Παναγιώτη Λιάκου
Η φράση «ο πρώτος μουσουλμάνος δήμαρχος στη Νέα Υόρκη» δεν φαντάζει σαν διαπίστωση του τερματισμού μιας διαδικασίας, αλλά της έναρξης της τελικής φάσης μιας εκστρατείας που ξεκίνησε στην έρημο (για να τερματιστεί, ίσως, εκεί). Οι ισλαμιστές επεκτείνονται επειδή πιστεύουν και οι (πρώην) χριστιανοί ηττώνται επειδή έχασαν την πίστη τους. Τόσο απλός και τόσο δύσκολος είναι ο αγώνας.
Επίσης, η επικράτηση του Μαμντάνι, του οποίου η εθνοτική προέλευση είναι ινδική, παραπέμπει στην τραγουδάρα «First We Take Manhattan» του Λέοναρντ Κοέν (1934-2016). Εκεί, ο Κοέν υπόσχεται: «First we take Manhattan, then we take Berlin». Δηλαδή, «πρώτα θα κατακτήσουμε το Μανχάταν κι έπειτα το Βερολίνο». Η επικρατούσα ερμηνεία του συμβολικού στίχου είναι ότι πρώτα θα πέσει το οικονομικό κέντρο κι έπειτα το ιδεολογικό-ιστορικό. Ιδού μερικοί από τους στίχους του φοβερού άσματος.
Μελετήστε τους:
«Με καταδίκασαν σε είκοσι χρόνια ανίας, επειδή προσπάθησα ν’ αλλάξω το σύστημα από μέσα. Μα τώρα έρχομαι, έρχομαι να τους ανταμείψω. Πρώτα θα πάρουμε το Μανχάταν, ύστερα το Βερολίνο. Οδηγός μου ένα ουράνιο σήμα, με οδηγεί το σημάδι αυτό πάνω στο δέρμα μου. Με οδηγεί η ομορφιά των όπλων μας. Πρώτα θα πάρουμε το Μανχάταν, ύστερα το Βερολίνο.
[…]
Μ’ αγάπησες όταν ήμουν χαμένος, μα τώρα φοβάσαι μήπως κερδίσω στ’ αλήθεια. Ξέρεις πώς να με σταματήσεις, μα δεν έχεις την πειθαρχία. Πόσες νύχτες προσευχήθηκα γι’ αυτό, να ξεκινήσει η δουλειά μου. Πρώτα θα πάρουμε το Μανχάταν, ύστερα το Βερολίνο. Δεν μου αρέσει η μόδα σου, κύριε, ούτε τα ναρκωτικά που σε κρατούν αδύνατο. Δεν μου αρέσει αυτό που συνέβη στην αδελφή μου. Πρώτα θα πάρουμε το Μανχάταν, ύστερα το Βερολίνο».
Σημείωση για το τέλος: Ο Λέοναρντ Κοέν δεν ήταν ένας τραγουδιστής του σωρού. Ηταν φιλόσοφος, μύστης, ιεροφάντης, που έλεγε τα συμπεράσματα των στοχασμών του και τις προσευχές του έμμετρα.
Ηταν φίλος της πατρίδας μας. Εζησε στην Υδρα επτά χρόνια (1960-1967). Εκεί γνωρίστηκε και έζησε μαζί με μια πανέμορφη Νορβηγίδα, τη Μαριάν Σταγκ Ιλεν. Η ιστορία του ζευγαριού έγινε βιβλίο. Τιτλοφορείται «So long Marianne – Η ιστορία ενός έρωτα». Συγγραφέας, η Κάρι Χεστχάμαρ. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.
Από τη στήλη «Περι πωλητικης» της «δημοκρατίας»