Μπαίνει ο Κλεόπας ο Σένιος στον καφενέ του Μεμά του Κεφαλλονίτη και είναι σαν Μεγάλη Παρασκευή. Κάθεται σ΄ ένα απάγγειο τραπεζάκι και παραγγέλλνει έναν βαρύ και όχι με φουσκάλας οκτώ και καρέκλας πένδε. Έρχονται πρώτα αι καρέκλες. Στην μία βάζει ο Κλεόπας τον απαυτό του, με το συμπάθιο και στις άλλες 4 τα άκρα του και αφού βολευτεί ανάβει τσιγάρο.
- Του Χρήστου Μπολώση
– Ρε συ Κλεόπα απαγορεύεται, του λέει ο Μεμάς.
– Ποιος ρε το απαγόρευσε;
– Η κυβέρνηση.
– Ε και λοιπόν. Εγώ δεν ψήφισα αυτούς.
Τετράγωνη λογική!
Τώρα ο Μεμάς έχει ψυλλιαστεί ότι για να είναι έτσι ο Κλεόπας, κάτι τρέχει σοβαρό και καίγετε να μάθει τι. Γι’ αυτό όταν του πάει τον καφέ τον αρωτάει:
– Προς τι η συννεφιά ρε;
– Ουφφφφφφφφ, ξεφυσάει μυστηριωδώς ο Κλεόπας.
– Ωπα ρε και θα με πλευριτώσεις. Περί τι η κατήφεια και η στενοχώρια;
– Μεμά δεν βγαίνω.
– Κακώς! Να βγεις, καθόσον όποιον δεν βλέπει ο ήλιος, τον βλέπει ο γιατρός.
– Όχι ρε δεν κατάλαβες. Όταν λέω δεν βγαίνω, εννοώ οικονομικώς.
– Άει στο καλό και με τρόμαξες. Και τι σκοπεύεις να κάνεις; Να ψάξεις για λεφτόδεντρο, πούλεγε και ο Πέτσας;
– Όχι ρε! Θα γυρίσω ταινία.
– Μπαρδόν;
– Θα γυρίσω ταινία ρε.
– Και τι ξέρεις εσύ ρε περί κενιματόγραφα;
– Γιατί αυτοί που γυρίζουν ξέρουν;
– Ορθόν! Τώρα για καθάρισε τα τζάμια.
– Λοιπόν πρώτα γράφω τα σενάριο. Την υπόθεση να πούμε.
– Και τι θα λέει ρε η υπόθεση;
– Άκου μάγκα μου και μη με διακόπτεις, καθόσον μπορεί η έμπνευση να πετάξει. Είναι λέει ο Βου Παγκόσμιος Πόλεμος. Ένας ερυθρόδερμος, μαζί με έναν μαύρο, έναν Πακιστανό, έναν γκεϊ, μια λεσβία και ένα Αφγανό, πιάνονται αιχμάλωτοι από τους Ναζί.
– Ώπα ρε. Και πού βρεθήκανε όλοι αυτοί μαζί;
– Μάγκα μου από τέγνη είσαι μπούγας. Ρε συ δεν έχεις δει αντιστασιακές ταινίες που ο Παπαδόπουλος συναντιέται με τον Χίτλερ, του κλέβει μυστικά και τα εφάρμοζε στους κρατούμενους στη Γυάρο, που μόλις απολύονταν από την πολύ ταλαιπωρία έβγαιναν τετράπαχοι;
– Ε, δεν έτυχε.
– Άκου το λοιπόν. Τους κλείνουμε σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, όχι σαν τα «καλά» Γκουλάγκ της Σοβιετίας, αλλά σαν τα «κακά» τα ναζιστικά. Τα θωρακίζουμε με τρεις σειρές ντουβάρια, οκτώ σειρές συρματοπλέγματα και ίσα με 5 υποσταθμούς της Ζήμενς που τροφοδοτούν τα ελεχτροφόρα σύρματα. Η θερμοκρασία είναι 30 βαθμούς υπό το μηδέν και θα κατέβει κι’ άλλο. Ενδιαμέσως έχουν σκορπίσει ίσαμε 2.000 σαύρες, σκορπιούς και διάφορα άλλα μαμούνια. Μετά από δύο μέρες κλείνουν μέσα και δύο φοιτητές από το πολυτεχνείο.
– Για στάσου ρε! Πού βρέθηκαν ο φοιτητές εκεί πέρα; Το «πολυτεχνείο» έγινε καμιά τριανταριά χρόνια μετά.
– Αυτοί μάγκα μου βρίσκονται παντού. Δεν βλέπεις ρε τη Δαμανάκη που είναι στην αυλή του πρίγκιπα Αλβέρτου του Μονακό και κάνει τον δραγάτη στα ψάρια του;
– Ορθόν και συνεχίζεις.
– Σε λίγο όλοι αυτοί δραπετεύουν τραγουδώντας «Στ’ άρματα στ’ άρματα» και πλέον ο ΕΛΑΣ σε τρεις μέρες έχει ανατρέψει τον Χίτλερ, έχει σκοτώσει τους «δωσίλογους», αυτούς που δεν χωνεύουν πα να πει, έχει απελευθερώσει όλη την Ευρώπη και την μισή Ασία και υποδέχεται τον πατερούλη Στάλιν. Πάνω στα πανηγύρια, πλακώνει η χούντα του Παπαδόπουλου και παρ’ τους μέσα πάλι.
– Ώπα ρε. Ώπα. Τι είναι αυτά που λες; Ποιός Παπαδόπουλος; Τι δουλειά έχει ρε ο Παπαδόπουλος στη Γερμανία;
– Ρε συ έχεις δει αντιστασιακιά ταινία;
– Όχι.
– Τότενες ρε πώς μιλάς; Εδώ ρε οι φαντάροι που περετάγανε τότε στη χουντική ΥΕΝΕΔ, ήτανε όλοι αντιστασιακοί ρε και κορόιδευαν τους άσχετους αξιωματικούς και θα μου πεις εσύ;
– Ναι ρε; Εγώ δεν θυμάμαι τίποτα τέτοιο.
– Και πού να τα δεις εσύ ρε; Μέσα στα μπρίκια και τα καμινέτα; Ρώτα και κανέναν που βασανίστηκε τότε; Αλλά τι κάθομαι και κουβεντιάζω με σένα τον άσχετο; Εγώ αύριο πάω το σενάριο και παίρνω άδεια.
Χρήστος Μπολώσης
Υ.Γ.: Από σήμερα η στήλη θα φροντίζει περισσότερο για την ψυχαγωγία σας. Πώς; Θα σας σερβίρει κείμενα βγαλμένα από την σοβιετική κουλτούρα, γραμμένα όμως από Έλληνες συντρόφους. Αρχίζουμε σήμερα με το ποίημα του Γιώργου Κοτζιούλα «Έρχεται ο Ιωσήφ». Δημιουργείστε την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Χαμηλώστε τα φώτα, αν δεν σας τα έχει κόψει η ΔΕΗ. Βάλτε το CD με την «Καλλίνκα». Χωθείτε στον καναπέ σας και απολαύστε το:
Ποιος είν’ αυτός ο νέος, ο ανέλπιστος προφήτης,
που τον ζητά ο λαός στον εικοστόν αιώνα
και τ’ όνομά του διαλαλεί κάθε κολώνα,
μες στην πρωτεύουσα, παρ’ όλη τη σιωπή της;
Τον συλλαβίζουν μυστικά χιλιάδες σκλάβοι,
κάθε πρωί καθώς τραβούν για τη δουλειά τους.
κι από τους σπουδαγμένους, κι απ’ τους αγραμμάτους,
κανείς δεν έμεινε που να μην καταλάβει.
Τον μελετούν παντού και δεν υπάρχει σπίτι φτωχού,
σε πόλη ή σε χωριό, να μην τον ξέρει·
τον λένε τα παιδιά, τον έμαθαν κι οι γέροι
πρωτάκουστη βουή στον έμψυχο πλανήτη.
Θα πάψουμε στο εξής να τρώμε ένας τον άλλον,
θα κάτσουμε στην ίδια τάβλα αδερφικάτα
κι ούτε θα ξαναδείς αμέτρητα φουσάτα
να χύνουν το αίμα τους για χάρη των μεγάλων.
Μονάχα ο άπιστος δεν καρτερεί το θάμα,
γιατί μες στις παλιές γραφές του δεν το βρίσκει,
κι άπιστοι γίνηκαν στις μέρες μας οι θρήσκοι
– Μα εμείς οι άλλοι πορευόμαστε όλοι αντάμα.
Από τη συλλογή “Με τα φτερά του αγώνα”. Γιώργος Κοτζιούλας “Άπαντα” τόμος τρίτος, Ποιήματα 1943-1956 (εκδ. Δίφρος, 2η, 2013)
Παρατηρήσεις:
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να ξεκαθαρίσω την θέση μου και να δηλώσω ότι είμαι φανατικός θαυμαστής του ποιητή Στέφανου Αυγερινού, του οποίου το επικό ποίημα «Απόψε σήμερα κι’ εχθές» το έχω κορνιζάρει και τοποθετήσει στο δωμάτιό μου. Σας το θυμίζω:
Απόψε, σήμερα και χθες
όλες οι πόρτες είν’ κλειστές
και γω είμαι απ’ όξω
και μες στο θάμπος το θαμπό
παίρνω αμπάρριζα να μπω
και με πετάνε ΟΞΩ
όλος ο κόσμος μ’ αγνοεί
βαρέθηκα πια τη ζωή
τους φθόνους και τα μίση
αλί αλί και τρισαλί
Φωνάχτε αμέσως τον Αλή
να με καρατομήσει!
Και τώρα στο θέμα μας. «Έρχεται ο Ιωσήφ» λοιπόν. Αυτός, κατά Γιώργο Κοτσιούλα, είναι ο μεγάλος Στάλιν, που κάθε κολώνα διαλαλεί τ’ όνομά του. Θα προτιμούσα να έγραφε «Κάθε ντουβάρι». Είναι πιο γερό…
Εκεί που την πάτησε ο ποιητής είναι η τάβλα, που θα καθόμαστε να τρώμε «αδερφικάτα». Τα «αδερφικάτα» συναγωνιστή σε πρόλαβαν και κατακυρίευσαν τη γη.
Προσεχώς άλλο αριστούργημα…
