Σε νέα φάση, έντονων διεργασιών και ανακατατάξεων, εισέρχεται η πολιτική ζωή. Η απόφαση για την εκταμίευση της δόσης, ύστερα από την πρόσφατη ψήφιση του Μνημονίου 3 και του Προϋπολογισμού, σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός κύκλου και το άνοιγμα ενός καινούργιου.
Μαζί με το τέλος της χρονιάς που πλησιάζει φαίνεται μάλιστα ότι αρχίζει να γράφεται και ο επίλογος του κομματικού σκηνικού όπως το γνωρίζαμε έως τώρα. Οι κοινωνικές διεργασίες επηρεάζουν όλους τους πολιτικούς χώρους και τα πρώτα συμπτώματα έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους. Οι διαγραφές, οι αποχωρήσεις, οι εσωτερικές διασπάσεις, οι καταγγελίες, οι ετερόκλητες συμμαχίες και οι αναζητήσεις αποτελούν τους «σπασμούς» μιας εποχής που τελειώνει.
Η συζητούμενη αλλαγή του εκλογικού νόμου (όπως πρώτη έχει αποκαλύψει η «κυριακάτικη δημοκρατία») προς αναλογικότερη κατεύθυνση αναμένεται να λειτουργήσει ως καταλύτης των νέων πολιτικών εξελίξεων. Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι που συνδέουν την εντεινόμενη κινητικότητα στις Κοινοβουλευτικές Ομάδες με το υπό διαμόρφωση νέο πολιτικό τοπίο, τους καινούργιους συσχετισμούς που αναπτύσσονται στα έγκατα της κοινωνίας και την εποχή των κυβερνήσεων συνεργασίας που όλα δείχνουν ότι (για μία περίοδο άγνωστης διάρκειας και άγνωστου περιεχομένου) ξεκινά.
Η Ν.Δ., ως το βασικό κόμμα του κυβερνητικού συνασπισμού, αντιμετωπίζει στην παρούσα φάση τα λιγότερα προβλήματα ως προς αυτό το σκέλος. Η «εύθραυστη» πλειοψηφία στη Βουλή ωστόσο ανεβάζει την ένταση και πυροδοτεί τις ζυμώσεις στον ευρύτερο χώρο της Κεντροδεξιάς.
Αυτή τη στιγμή το άθροισμα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στη Βουλή είναι μόλις 150 βουλευτές και, ως εκ τούτου, θεωρείται πολύ αβέβαιο το αποτέλεσμα σε περίπτωση που προκύψει μια νέα κοινοβουλευτική δοκιμασία το προσεχές διάστημα. Ετσι, την ίδια ώρα οι επαφές που έχουν οι αποχωρήσαντες από τους Ανεξάρτητους Ελλήνες με ορισμένους από τους διαγραμμένους της Ν.Δ. τροφοδοτούν τα σενάρια για τη δημιουργία άλλου σχήματος με κεντροδεξιό στίγμα, που θα μπορούσε να αποτελέσει εφεδρεία σε τυχόν κρίσιμες στιγμές, όπως η ψηφοφορία για το φορολογικό, στην οποία εκφράζεται ανησυχία ότι μπορεί να εκδηλωθούν νέες διαρροές.
Οπως λέγεται, μάλιστα, οι εξελίξεις ίσως είναι τέτοιες, που οι αντιπαραθέσεις, ακόμη και του πρόσφατου παρελθόντος, να αποδειχτούν πολιτικά ξεπερασμένες.
Ορισμένα από τα σενάρια είναι πάντως ακόμη πιο προωθημένα. Στο παρασκήνιο γίνονται υπόγειες συζητήσεις μέχρι και για το ενδεχόμενο συνεργασίας αυτής της κυοφορούμενης νέας κεντροδεξιάς κίνησης με εκείνη που προωθεί -συμμετρικά- στην «Κεντροαριστερά» ο Α. Λοβέρδος και στην οποία θεωρείται ότι θα προσχωρήσουν ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης και άλλα προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ, με τις ίδιες απόψεις, στελέχη.
Επιδίωξη θεωρείται η δημιουργία ενός ενδιάμεσου φορέα που -παίρνοντας τη θέση τού υπό εξαφάνιση σημερινού ΠΑΣΟΚ- θα είναι σε θέση να συμπράξει, ενδεχομένως ύστερα από εκλογές, σε μια μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας με ευρωπαϊκό και μεταρρυθμιστικό προσανατολισμό και κορμό της τη Ν.Δ. Δεν λείπουν κι αυτοί που θεωρούν αναγκαίο όλες αυτές οι διεργασίες να οδηγήσουν στον μετασχηματισμό σε μια νέα μεγάλη παράταξη στα πρότυπα του παλαιού «Συναγερμού».
Στην άλλη όχθη, υπάρχουν τα κόμματα που σήμερα ορίζονται πρωτίστως από την αντιμνημονιακή ταυτότητά τους. Οι διεργασίες και σε αυτά είναι εντυπωσιακές. Ακόμη και στους Ανεξάρτητους Ελληνες, πέρα από τις προσωπικές συγκρούσεις η ρήξη επήλθε λόγω των διαφωνιών στα θέματα στρατηγικής. Ανάλογο πρόβλημα αντιμετωπίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πλευρά Τσίπρα σταδιακά μετατοπίζεται προς πιο «ήπιες» θέσεις αλλά περίπου το ένα τρίτο του κόμματος δεν ακολουθεί και καθημερινώς η συγκατοίκηση γίνεται δυσκολότερη. Στο ΠΑΣΟΚ το επικείμενο συνέδριο είναι πολύ πιθανό να φέρει και την τυπική διάλυση, «αφήνοντας» με τη σφραγίδα τον κ. Βενιζέλο. Η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι ούτως ή άλλως εσωτερικά διχασμένη και το αντιμνημονιακό Αριστερό Δίκτυο ανά πάσα στιγμή μπορεί να αυτονομηθεί, ενώ και το ΚΚΕ ζει τη δική του μετάβαση. Ετοιμάζεται για αλλαγή ηγεσίας σε μια προσπάθεια να ανακτήσει δυνάμεις αλλά και να αποτρέψει πρόσθετες απώλειες προς ένα νέο «αντιευρωπαϊκό» σχήμα της Αριστεράς από τους σκληρούς του ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον κ. Αλαβάνο.
Ολα αυτά δείχνουν ότι οι παραδοσιακές ισορροπίες παύουν να υφίστανται, τα ιδεολογικά και πολιτικά στρατόπεδα παίρνουν άλλη μορφή και η «συντέλεια» των σημερινών κομμάτων πλησιάζει.
Μ.Η.Τ. 232120