Ωρολογιακή βόμβα στα Ηλύσια Πεδία!

Τα πάθη της Γαλλίας κρέμονται στα γαλλικά κιόσκια, η λέξη κρίση έχει ενσωματωθεί στις καθημερινές γαλατικές κουβέντες, οι διαδηλωτές δίνουν συχνά πυκνά ραντεβού στην Place de la Republique -πλατεία της Δημοκρατίας, σημείο εκκίνησης των διαμαρτυριών στην καρδιά του Παρισιού-, οι άστεγοι κουλουριάζονται με την ίδια απόγνωση στις στάσεις του δαιδαλώδους μετρό και στις πολυτελείς εισόδους των επιβλητικών κτιρίων αρχιτεκτονικής Haussman, ενώ η γαλλική ιντιφάντα δεν έχει πάψει να σιγοκαίει στα υποβαθμισμένα προάστια…

Οι εικόνες μοιάζουν να δικαιώνουν τις προ διετίας δυσοίωνες προβλέψεις του αγγλοσαξονικού Τύπου περί «ανατίναξης» της Γαλλίας – μιας χώρας συνώνυμης ενός ωρολογιακού μηχανισμού στην καρδιά της ευρωζώνης…

Κι όμως, την ίδια στιγμή το Παρίσι δεν μυρίζει μπαρούτι, αλλά φρεσκοψημένο ψωμί και κρουασάν βουτύρου, οι βιτρίνες θυμίζουν σκηνικό από παραμύθι και η πόλη μοιάζει πάντα με μια απέραντη βιβλιοθήκη που διασχίζει τον Σηκουάνα.

Παράλληλα όμως «η Γαλλία είναι θυμωμένη», όπως σημειώνει το γαλλικό περιοδικό «Marianne», ενώ η πλέον γενικευμένη και εξωστρεφής αποδοκιμασία της κυβέρνησης Ολάντ έχει κατακλύσει τα γαλλικά περίπτερα Τύπου και τα δελτία ειδήσεων. Επιπλέον η αμφισβήτηση έρχεται και εκ των έσω, με τους 100 βουλευτές-αντάρτες του Σοσιαλιστικού Κόμματος να απορρίπτουν το, γερμανικής έμπνευσης, σχέδιο λιτότητας» του νεοδιορισθέντος πρωθυπουργού Μανουέλ Βαλς, καταγγέλλοντάς το ως «οικονομικά επικίνδυνο», αφού, όπως υποστηρίζουν, ρίχνει όλα τα βάρη στο γαλλικό δημόσιο δίχως να επιβαρύνει τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Και σαν να μην έφταναν οι «100 αμφισβητίες», προστέθηκε ακόμα μία ομάδα βουλευτών του Σοσιαλιστικού Κόμματος, από την επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, που παρουσίασε τρεις εναλλακτικές προτάσεις στο πρόγραμμα του Μανουέλ Βαλς, επιμένοντας στη φορολόγηση των επιχειρήσεων.

«Ο Βαλς είναι πάνω σε ένα ηφαίστειο», όπως αναγραφόταν στο εξώφυλλο του περιοδικού «L’ Express», ενώ «ο Ολάντ συνδέει την τύχη του με την πτώση της ανεργίας» σημείωνε το πρωτοσέλιδο της γαλλικής «Figaro». Ο «ολλανδισμός» -έννοια ταυτόσημη με εκείνη της «φυσιολογικής προεδρίας», που δεν είναι άλλη από την «ηθική προεδρία», σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Γάλλου προέδρου- αποδομείται…

Μόνο που η «πενταετία» του αουτσάιντερ των Γάλλων Σοσιαλιστών (που έγινε ο έβδομος πρόεδρος της πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας) δεν απειλείται μονάχα από την ανοδική πορεία της νεανικής ανεργίας, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης και την ιστορική ήττα των Σοσιαλιστών στις δημοτικές εκλογές, αλλά και από την ιδιωτική ζωή του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, όπως υποστηρίζει το νέο βιβλίο με τίτλο «Ο πρόεδρος που ήθελε να ζήσει τις ζωές του», που υπογράφει η Ελίζ Καρλίν και έχει θέμα τον Φρανσουά Ολάντ και τις γυναίκες τους.

Μήπως τελικά η Γαλλία δεν έχει για άλλη μια φορά τον πρόεδρο που της αξίζει; Ή μήπως τελικά «η Γαλλία δεν έχει τον λαό που της αξίζει;» όπως εύστοχα είχε αναρωτηθεί ο Γάλλος φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού… Ενα είναι βέβαιο: Οι Γάλλοι δεν θέλουν η χώρα τους να «κατοικεί» στο παρελθόν, ούτε να είναι ένα κράτος-μουσείο. Προσδοκούν σε μια ευρωπαϊκή χώρα που ανήκει στο μέλλον, αλλά την ίδια στιγμή δεν διατίθενται να απολέσουν κανένα από τα κεκτημένα τους.

Οι αδυναμίες της Γαλλίας όμως ξεσκεπάζονται. Οπως και τα ελλείμματά της, μαζί με τον «ελλειμματικό» -πλην φυσιολογικό- πρόεδρό της. Αν όχι ακόμα και «επικίνδυνο», όπως είχε χαρακτηρίσει ο βρετανικός «Economist» τον Γάλλο Σοσιαλιστή λίγο πριν από την εκλογή του, ενώ οι «Financial Times» εξέφραζαν τότε τον φόβο ότι ο Ολάντ μιλάει αριστερά, αλλά θα κυβερνήσει δεξιά. Η δικαίωση του βρετανικού Τύπου ήρθε μέσα από την απόφαση του «monsieur Normal» να διορίσει τον Μανουέλ Βαλς στο Ματινιόν. Κι ας μην ήταν η πρώτη του επιλογή, αλλά το τελευταίο του τζόκερ, αφού είχε απευθυνθεί νωρίτερα στον Μπερτράν Ντελανόε, στον Λοράν Φαμπιούς, στον Ζαν Υβ λε Ντριάν. Oλοι τους αρνήθηκαν και ο Γάλλος pρόεδρος δεν είχε παρά να επιλέξει για pρωθυπουργό του τον Γάλλο πολιτικό με καταγωγή από τη Βαρκελόνη, γνωστό ως δεξιό άκρο του Σοσιαλιστικού Κόμματος και «σκληρό Καταλανό». Και ο Μανουέλ Βαλς δεν άργησε να «αποκαλυφθεί» μέσα από το αμφιλεγόμενο σχέδιο λιτότητας για την ανόρθωση των δημόσιων οικονομικών της χώρας.

Τα «αντιδημοφιλή μέτρα» σε συνδυασμό με τον «ανασχηματισμό εντός του Ελιζέ» και την υπόθεση Ακιλίνο Μορέγ (του στενού σύμβουλου του Ολάντ), ο οποίος παραιτήθηκε αφού κατηγορήθηκε για σύγκρουση συμφερόντων και πολυτελή βίο, έφεραν το Σοσιαλιστικό Κόμμα «στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», σύμφωνα με τη γαλλική «Monde», με τελειωτικό χτύπημα το αντάρτικο εντός του κόμματος – κάτι που θα μπορούσε να σημάνει και τη λήξη της «φυσιολογικής προεδρίας», με φόντο τη γαλλική νεολαία να βιώνει τη χειρότερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της όσον αφορά την επαγγελματική αποκατάστασή της, με έναν στους στους πέντε νέους Γάλλους να είναι άνεργος.

Γενικός μαρασμός

Ο μαρασμός της Γαλλίας δεν είναι μονάχα οικονομικός, αλλά πολιτιστικός και κοινωνικός, όπως έχουν πολλάκις επισημάνει τελευταία οι διεθνείς αναλυτές. Λένε ότι πάνε σχεδόν τρεις δεκαετίες που οι Γάλλοι είναι εγκατεστημένοι σε «μια άρνηση», αποφεύγοντας πεισματικά να προσαρμοστούν στις μεταμορφώσεις του κόσμου και, κατ’ επέκταση, απορρίπτοντας τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό τους. Ισως όμως τελικά η Γαλλία να αντέχει να βρίσκει καταφύγιο στην Ουτοπία, όπως έγραφε και ο Νικολά Μπαβερέζ, συγγραφέας των βιβλίων «Ξυπνήστε» και η «Η Γαλλία πέφτει». Ετσι μάλλον ποτέ δεν πεθαίνει, απλά ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά.

Ο Ελληνας Καμπαντελίς (από τη Μυτιλήνη) μεγάλο φαβορί για τους Σοσιαλιστές

Ο Ελληνας φαβορί των Γάλλων Σοσιαλιστών. Ο Ζαν Κριστόφ Καμπαντελίς, με καταγωγή από τη Μυτιλήνη και γνωστός στη νεότητα του με το ψευδώνυμο «Κώστας» -που παρέπεμπε στον Ελληνα μαρξιστή φιλόσοφο Κώστα Αξελό-, κρατά τα ηνία των Σοσιαλιστών, αφού εξελέγη πρώτος γραμματέας από το εθνικό συμβούλιο του κόμματος με ποσοστό 67,12%. Λίγο πριν είχε «τιτιβίσει» στο twitter με νόημα ότι «η λιτότητα των Βρυξελλών είναι ένα λάθος, ας επιβάλουμε με την ψήφο μας μια νέα ανάπτυξη».

Ο 63χρονος πολιτικός και πατέρας τεσσάρων παιδιών έκανε τα πρώτα του πολιτικά βήματα στη νεολαία της τροτσκικής Κομμουνιστικής Διεθνιστικής Οργάνωσης, για να καταλήξει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα επί προεδρίας Φρανσουά Μιτεράν. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το PS το 1988, ενώ το 1990 απασχόλησε τη γαλλική κοινή γνώμη με την ακτιβιστική οργάνωση Μανιφέστο εναντίον του Εθνικού Μετώπου. Υπήρξε δεξί χέρι του Λιονέλ Ζοσπέν, αργότερα του Ντομινίκ Στρος Καν και τέλος της Μαρτίν Ομπρί και του Φρανσουά Ολάντ.

Ο ελληνικής καταγωγής εθνικός γραμματέας του PS, εκτός από μικρούς πολιτικούς θριάμβους, έχει στο βιογραφικό του και δυο καταδίκες. Το 2000 καταδικάστηκε σε πέντε μήνες φυλάκιση με αναστολή και πρόστιμο 15.000 ευρώ, κατηγορούμενος ότι έλαβε μεταξύ 1993 και 1995 67.000 ευρώ ως αργομισθία στο πλαίσιο της υπόθεσης Agos, ενώ έξι χρόνια μετά καταδικάστηκε σε έξι μήνες φυλάκιση με αναστολή και 20.000 ευρώ πρόστιμο, κατηγορούμενος ότι εισέπραξε μεταξύ 1991 και 1995 αργομισθία 94.000 ευρώ ως «κοινωνιολόγος», στο πλαίσιο της υπόθεσης MNEF (Εθνική Αλληλασφάλεια Φοιτητών Γαλλίας). Αλλά, όπως εύστοχα σημείωσε η γαλλική «Liberation», πάντα «κατάφερνε τελικά να προσγειωθεί όρθιος λίγο σαν γάτα, λίγο σαν ακροβάτης της μοίρας του».

Δήμητρα Αθανασοπούλου