Η «διάσπαση» της αντιπολίτευσης και η στρατηγική που πρέπει να τηρήσει η Ν.Δ.
Αρχισε να φαίνεται μέσα στον Ιούλιο, προτού κλείσει η Βουλή, αλλά η εικόνα σχηματοποιείται τις τελευταίες μέρες: Το σχήμα «όλοι εναντίον ενός» με το οποίο πορευόμαστε από το 2015 εξασθενεί, το μέτωπο δυνάμεων κατά ΣΥΡΙΖΑ «σπάει». Το ξέρω, είναι αντιδημοφιλές να σας ενημερώνω για τις νέες συνθήκες στην πολιτική μας ζωή, πιθανόν ορισμένοι να θέλατε να ακούσετε ότι «πέφτει ο ΣΥΡΙΖΑ αύριο το πρωί», ωστόσο η υπόσχεση που σας έδωσα από την πρώτη στιγμή ισχύει στο ακέραιο: την αλήθεια, με όποιο κόστος. Τι παρατηρώ;
Πρώτον: Σε σειρά θεμάτων που άνοιξαν κατά το θέρος (σημαία – Γαβρόγλου, Κοντονής – Στάλιν, προσευχή στα σχολεία – Βούτσης) η αντιπολίτευση δεν εκφράστηκε με ενιαίο τρόπο κατά της κυβέρνησης όπως συνήθιζε. Για τη σημαία υπήρξε γενική αμηχανία. Πολλοί φοβήθηκαν να την υπερασπιστούν, μη τυχόν τους πουν χρυσαυγίτες. Για τα εγκλήματα του κομμουνισμού το ΠΑΣΟΚ διαφοροποιήθηκε από τη Ν.Δ. Για την Εκκλησία, δεν το συζητώ.
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη αρνήθηκε να στραφεί κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά ήταν τα πρώτα σημάδια «διάσπασης» της αντιπολίτευσης. Αυτές τις μέρες -καθώς το Μνημόνιο δεν είναι στην ατζέντα- το τοπίο ολοκληρώνεται.
Η Ν.Δ. πασχίζει σωστά να κρατήσει την μπάλα στο γήπεδο της οικονομίας. Η κυβέρνηση όμως επιχειρεί να βγει στην αντιπολίτευση -δεν ντρέπονται- από τα δεξιά και να εμφανιστεί ως δύναμη «μεταρρύθμισης»!!! Αυτό, βεβαίως, είναι αντικειμενικά αδύνατον, καθώς το DNA της Αριστεράς είναι ταυτισμένο με τη συντήρηση των κατεστημένων -οι «μεταρρυθμίσεις» είναι επιεικώς «πασαλείμματα»-, ωστόσο δείτε τη διαφορά: Οι ανακοινώσεις για τις πανελλαδικές, οι ανακοινώσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος, το νομοσχέδιο για τον διορισμό γενικών γραμματέων υπουργείων κατόπιν διαγωνισμού έτυχαν της αμήχανης υποδοχής της αντιπολίτευσης. Εν πάση περιπτώσει, δεν προσεγγίστηκαν με την κοινή αντισυριζαίικη αντίθεση του παρελθόντος.
Στην πραγματικότητα, η μετάθεση της συζήτησης σε άλλα θέματα πλην της οικονομίας έδωσε δυνατότητα ελιγμών στον Τσίπρα. ελιγμών οι οποίοι διευκολύνονται και από το νέο επικοινωνιακό τοπίο στα ΜΜΕ και από την αναταραχή στην Κεντροαριστερά. Σε αυτές τις νέες συνθήκες η κεντροδεξιά παράταξη χρειάζεται νέα στρατηγική. Η Ν.Δ. οφείλει να σταματήσει να ενδιαφέρεται τι συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Πρέπει να πάψει να λοξοκοιτάει γύρω της. Είναι μεγάλη παράταξη και, αντί να άγχεται για τις συνεργασίες του μέλλοντος, οφείλει να τραβήξει μπροστά και να εργαστεί για την οικοδόμηση ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου εναντίον της κυβέρνησης των ψευδεπίγραφων μεταρρυθμιστών.
Στόχος της πρέπει να είναι η αυτοδυναμία και μόνον αυτή. Ο πήχης πρέπει να τεθεί ψηλά. Οταν θέτεις τον πήχη ψηλά, και από κάτω να περάσεις, έχεις ήδη καλύψει ένα μεγάλο μέροςτης διαδρομής. Στόχος πρέπει να είναι η διεύρυνση των δυνάμεών της, το ποσοστό της Κεντροδεξιάς μεταπολιτευτικά άρχιζε από «4» όσες φορές αρνήθηκε να κλειστεί στον εαυτό της. Κάθε φορά που ξανοίχτηκε στο πέλαγος των ιδεών και δεν επένδυσε σε πολιτικά ναυάγια της Μεταπολίτευσης. Μετά την πρόσφατη συνεδρίαση των τομεαρχών υπό την προεδρία Μητσοτάκη υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι χαράσσεται νέα ρότα. Θα δούμε.
Μανώλης Κοττάκης
Μ.Η.Τ. 232120