Η κρίση που μαίνεται στη Μονή Σινά δεν είναι απλώς μια εσωτερική εκκλησιαστική διαμάχη ούτε μια απλή αντιπαράθεση μοναχών με τον Αρχιεπίσκοπο Δαμιανό. Είναι μια υπόθεση με σαφώς εθνική διάσταση, λόγω των γνωστών εξελίξεων γύρω από το νομικό και το γεωπολιτικό καθεστώς της μονής. Ενα διαχρονικό σύμβολο του ελληνοχριστιανισμού, που για αιώνες στέκει ως φάρος πίστης και πολιτισμού, όχι μόνο απειλείται να χαθεί μέσα σε πολιτικές σκοπιμότητες και παραλείψεις, αλλά μετατρέπεται πλέον και σε πεδίο επικίνδυνων συγκρούσεων – αχρείαστων, αχαρτογράφητων και, από κάθε άποψη, ανησυχητικών και επικίνδυνων.
Η κυβέρνηση φέρει τεράστιες ευθύνες. Κατά την πλέον επιεική εκδοχή, αιφνιδιάστηκε. Η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο, οι εσωτερικές συγκρούσεις διογκώθηκαν και σήμερα καλείται ασθμαίνοντας να σβήσει φωτιές που θα μπορούσε -και όφειλε- να έχει προλάβει εγκαίρως.
Η Μονή Σινά δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό ίδρυμα. Είναι ζωντανό κομμάτι της ελληνικής ταυτότητας, μια από τις τελευταίες πνευματικές εστίες του Ελληνισμού στη Μέση Ανατολή. Ενα άγιο λίκνο της ορθόδοξης παράδοσης και του ελληνικού πολιτισμού, στο σταυροδρόμι της παγκόσμιας Ιστορίας και γεωπολιτικής.
Οι ευθύνες της Αθήνας είναι ακόμα βαρύτερες, διότι επέτρεψε να εξελιχτούν αυτές οι θλιβερές καταστάσεις και οι εικόνες ντροπής (οι οποίες δεν περιποιούν τιμή σε καμία πλευρά), ενώ ήταν ήδη γνωστό ότι η Αίγυπτος αμφισβητεί εδώ και καιρό το ιδιοκτησιακό και το νομικό καθεστώς της μονής. Και η σχετική εκκρεμότητα συνεχίζεται.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η έκρηξη των ερίδων έχει αντικειμενικό αποτέλεσμα την περαιτέρω αποδυνάμωση των ελληνικών θέσεων. Το περιβάλλον είναι ήδη υπονομευμένο και η συγκυρία δεν συγχωρεί.
Η πολιτική ελαφρότητα και ο εφησυχασμός των τελευταίων ετών -αν όχι και σκοπιμότητα, στο πλαίσιο των συνεχών υποχωρήσεων και παραχωρήσεων-, με κύριους υπευθύνους τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Γιώργο Γεραπετρίτη, επιβαρύνουν τα εθνικά συμφέροντα. Η επιχείρηση «άλωσης» της Μονής Σινά δεν είναι θεωρία συνωμοσίας. Είναι πραγματικότητα. Και είναι ακόμα μία σύγχρονη κερκόπορτα.
Οσο αυτή η κατάσταση συνεχίζεται, κάθε ημέρα που περνάει επιδεινώνει τους συσχετισμούς. Οι σκιές και τα αντικρουόμενα συμφέροντα πυκνώνουν, ενώ οι ξένοι -ειδικά η αιγυπτιακή πλευρά, γνωστή για τη στρατηγική της «άλωσης» της μονής- τρίβουν τα χέρια τους. Ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία χάνουν έδαφος. Βεβαίως, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά την Τουρκία, η οποία κινείται μεθοδικά όχι μόνο μέσω της επιρροής της στη Λιβύη, αλλά και μέσω της επαναπροσέγγισής της με το Κάιρο. Μόλις χθες ανακοινώθηκε η συμφωνία Αιγύπτου – Τουρκίας για κοινή κατασκευή μαχητικού drone. Τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται άσχετο.
Η Ιστορία θα κρίνει αμείλικτα όσους άφησαν να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, ενώ είχαν καθήκον να αγωνιστούν για να διασφαλίσουν το μέλλον της Μονής Σινά. Μέλλον που δεν ανήκει σε καμία πολιτική ηγεσία, αλλά στον διαχρονικό Ελληνισμό και στην ορθόδοξη παράδοση, που αιώνες τώρα κρατούν αναμμένο το φως σε ένα από τα ιερότερα μέρη της Γης. Ο αυτοχειριασμός, έστω και την ύστατη στιγμή, πρέπει να αποτραπεί.
Μ.Η.Τ. 232120