Οταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη έμενα στις Σαράντα Εκκλησιές. Σκοπού 5, απέναντι από τον πάλαι ποτέ θρυλικό κινηματογράφο τέχνης «ΑΙΑΣ». Δεν υπάρχει πια.
Είχα μια καλή φίλη από την Αθήνα, σπούδαζε στην Οδοντιατρική, που έμενε κοντά στην Αγίου Δημητρίου, τη Μαίρη. Οταν πήγαινα να τη δω κατέβαινα τη Βιζυηνού, μετά έστριβα δεξιά και ύστερα αριστερά στο πλαϊνό στενό του Τουρκικού Προξενείου, που στεγαζόταν στο μαϊμού «σπίτι του Κεμάλ». Στον τοίχο υπάρχει μια πλάκα που γράφει ότι «σε αυτό το σπίτι γεννήθηκε ο αναμορφωτής της Τουρκίας» -ή κάπως έτσι- Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ και στη γωνία είχε μια σκοπιά, όπου σε 24ωρη βάση φυλούσε δικός μας αστυφύλακας.
Κάθε φορά που περνούσα απέτια τον δικό μου «φόρο τιμής» στον άνθρωπο, για τον οποίο ο Αδόλφος Χίτλερ το 1939 είχε μιλήσει σε τουρκική αντιπροσωπία. Οπως αναφέρει και ο κεμαλικός δημοσιογράφος και συγγραφέας Falih Rıfkı Atay (μέλος της): «Στα πεντηκοστά του γενέθλια επισκεφθήκαμε τον Χίτλερ με μια τουρκική αντιπροσωπία. Ο Χίτλερ, κατεχόμενος από τη μανιακή υπερηφάνεια του, είπε: “Ο Μουσταφά Κεμάλ (…), ο Mussolini ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ [ο Χίτλερ] είμαι ο δεύτερος μαθητής του”».
Το αναφέρει στη σελίδα 319 των απομνημονευμάτων του, που δημοσιεύτηκαν το 1961, ο Atay.
Κάθε φορά λοιπόν που περνούσα έφτυνα πάνω στην πλάκα. Ελάχιστη σπονδή στο αίμα του Ελληνισμού του Πόντου, της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, της όλης Μικράς Ασίας, της ανατολικής Θράκης και των Αρμενίων αδερφών μας, στο αίμα των Ελλαδιτών και Κυπρίων αγωνιστών και αμάχων που έχυσαν οι επίγονοί του.
Ενα βράδυ ήμουν βιαστικός και ξεχάστηκα, προσπέρασα την τιμητική πλάκα, οπότε σταμάτησα, γύρισα πίσω, οι σιελογόνοι αδένες μου απέτισαν τον νενομισμένο φόρο τιμής και συνέχισα προς τα κάτω. Εκείνη την ώρα άνοιξε απότομα η πόρτα της σκοπιάς και ετοιμάστηκα για καβγά. Οπότε μου λέει ο αστυνομικός γελώντας, που προφανώς με είχε πετύχει κι άλλες φορές, «κι είπα κι εγώ, ρε μεγάλε, το ξέχασες αυτήν τη φορά;»…
Στην Ελλάδα η ανακυκλωμένη καθεστωτική αριστεράντζα και οι νεοφιλελεύθεροι κολαούζοι της έχουν διαστρέψει πολλές έννοιες. Η υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, της ιστορικής μνήμης, της τιμής και αξιοπρέπειας του έθνους μας θεωρούνται από τους ψευτοπροοδευτικούς ουρακοτάγκους ως «χρυσαυγίτικα» πράγματα.
Η ανοχή ή και ο θαυμασμός για τον φασισμό άλλων, για ηγέτες γενοκτόνους, αρχηγούς συμμοριών φονιάδων, βιαστών και πλιατσικολόγων είναι must. Ντουζίνες, σαν τα μανταλάκια, προοδευτικάριοι πάσης απόχρωσης του κόκκινου φασισμού ή εκπρόσωποι της ελαφρολαϊκής «δεξιάς» δεν ξεχνούν, π.χ., να ρίξουν ένα τάλαρο αναγνώρισης στο «μεγαλείο» του Μουσταφά Κεμάλ, μιας σπάνιας διαστροφής εγκληματικής προσωπικότητας.
Αν δεν το ξέρετε, από προχθές στο σπίτι που δήθεν γεννήθηκε ο Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, δυο νύχτες κοιμήθηκε εκεί όλες κι όλες, έχουμε πλέον και ανακαινισμένο Μουσείο Κεμάλ Ατατούρκ.
Οι χιλιάδες απόγονοι των επιζήσαντων της Γενοκτονίας των χριστιανών της Μικράς Ασίας που ζουν στη Θεσσαλονίκη έχουν την «τύχη» να έχουν μουσείο του δικού τους Αδόλφου στην πόλη τους.
Η ιστορική μνήμη δεν είναι συντήρηση «μίσους». Η επίγνωση του ποιος είναι ο ένοχος είναι αναγκαιότητα. Το να τιμάς τον δήμιό σου δεν είναι «πρόοδος», είναι διεστραμμένος ραγιαδισμός.
Και ο ένοχος του απίστευτου μαζικού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που τελέστηκε σε βάρος του Ελληνισμού στον Πόντο και την υπόλοιπη Μικρά Ασία και την ανατολική Θράκη έχει όνομα: Μουσταφά Κεμάλ, ο «καθηγητής» του Χίτλερ, όπως ο ίδιος είχε ισχυριστεί.
Για να καταλάβετε ακόμη καλύτερα, τα γλυπτά για τον πόλεμο του 1919-22 στην Αγκυρα και αλλού τα έχουν δημιουργήσει εθνικοσοσιαλιστές καλλιτέχνες, όπως ο Josef Thorak. Σε ένα από αυτά, ο και αλκοολικός Μουσταφά Κεμάλ απεικονίζεται με τέσσερις γυμνούς νέους άνδρες να τον πλαισιώνουν, αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία…
Αδέρφια, φαντάζεστε του Εβραίους να επέτρεπαν την ίδρυση μουσείου στο Ισραήλ για τον Αδόλφο; Τους φαντάζεστε να συμμετείχαν εκπρόσωποί τους στην ίδρυση μουσείου Χίτλερ οπουδήποτε;
Φαντάζεστε Εβραίους, Πολωνούς, Ρώσους προοδευτικούς διανοούμενους ή πολιτικούς, οποιουσδήποτε πολιτικούς ή διανοούμενους, από τα άλλα έθνη θύματα του ναζισμού, να κάνουν δηλώσεις του τύπου «πέρα από την πολιτική και τα γεγονότα της Ιστορίας, χωρίς να ξεχνάμε τη γενοκτονία και τα θύματά μας, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν μεγάλος ηγέτης για τον λαό του και να μην αφήσουμε το μίσος να μπαίνει ανάμεσα μας»;
Αδιανόητο φυσικά. Και όμως τέτοια λένε διάφοροι δικοί μας για τον χασάπη Κεμάλ. Και αναλόγως πράττουν. Φτύνουν πάνω στο αίμα και τη μνήμη των νεκρών μας.
Απλά λέω την επόμενη φορά που θα συναντήσω κανέναν από αυτούς να του αποτίσω τον ίδιο φόρο τιμής που απέτια στον Κεμάλ. Ε, τι λέτε;
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
