Γιατί δεν γυρίζονται πια κωμικές ταινίες…

Ηταν μια εποχή (όχι και τόσο μακρινή) που οι κωμωδίες στο σινεμά γυρίζονταν κάθε τρεις και λίγο. Ηταν οι μέρες που το σινεμά δεν ντρεπόταν να γελάσει με την κοιλιά και όχι απλά να χαμογελάσει με το ζόρι και «εγκεφαλικά». Τώρα οι αίθουσες έχουν γεμίσει υπερήρωες σε κρίση ταυτότητας, σειρές («σίκουελ») που δεν τελειώνουν ποτέ και δράματα που, αν δεν σε κάνουν να θες να καταπιείς ένα κουτί αντικαταθλιπτικά, θεωρούνται «ρηχά». Και η κωμωδία; Εχει γίνει κάτι σαν το CD: όλοι θυμούνται ότι υπήρξε, αλλά κανείς δεν το φτιάχνει για να το διοχετεύσει στην αγορά.

Γιατί, λοιπόν, έπαψαν να γυρίζονται εκείνες οι ξεκαρδιστικές κωμωδίες; Ο πρώτος λόγος είναι η «πολιτική ορθότητα». Μέχρι πρότινος μπορούσες να κάνεις χιούμορ με το ύψος, το βάρος, την καταγωγή, τη θρησκεία, τα πεθερικά. Σήμερα, αν πεις κάτι για την πεθερά, κινδυνεύεις να σε «σταυρώσουν» οι απανταχού πεθερές μέσω των σόσιαλ. Οπότε οι σεναριογράφοι σκέφτονται: «Αν δεν μπορώ να κοροϊδέψω τίποτα, δεν γράφω το εικοστό σίκουελ του “Μπάτμαν” που είναι και πιο εύκολο;».

Ακολουθεί το πρόβλημα του μπάτζετ. Γιατί να πληρώσεις έναν καλό κωμικό ηθοποιό όταν μπορείς να βάλεις έναν τύπο με «τούμπανο» κοιλιακούς να δείχνει την κορμάρα του και να μαζέψεις δισεκατομμύρια στο box office; Η κωμωδία θέλει σενάριο, ρυθμό, καλό διάλογο και ταλέντο. Η ταινία δράσης θέλει μόνο πράσινη οθόνη και έναν «ελέκτρο-μαέστρο» να πατάει κουμπιά. Ε, μαντέψτε ποιο είναι φθηνότερο και πιο σίγουρο «να τα φέρει»… Τέλος, υπάρχει και το κοινό. Οι θεατές θέλουν να γελάνε, αλλά το Netflix τούς έχει κακομάθει: κάθονται σπίτι, ανοίγουν μια σειρά με 23 επεισόδια και πέντε σεζόν και λένε «να δώσω τώρα 9 ευρώ για να δω μια κωμωδία 90 λεπτών; Κάθομαι σπίτι και έχω την ησυχία μου».

Η κωμωδία σήμερα είναι σαν τον θείο στα παλιά οικογενειακά τραπέζια. Ολοι πιστεύουν ότι θα πει το καλύτερο αστείο, αλλά σήμερα δεν γίνονται τραπέζια. Οπως και να γίνει, η κωμωδία θέλει αληθινό σινεμά! Θέλει αίθουσα, θέλει σαματά, θέλει γέλια τρανταχτά, θέλει να συμμετέχεις στο έργο κρατώντας την κοιλιά σου ή χτυπώντας τα πόδια σου στο έδαφος από τα γέλια. Η κωμωδία θέλει κότσια, θέλει λόγο, θέλει και υψηλή υποκριτική δεινότητα. Δεν απορείτε που κανείς πλέον στην Ελλάδα δεν παίζει επιθεώρηση; «Πού να κάθεσαι να γράφεις τώρα! Παίρνεις και κάνεις μια προσαρμογή από κάτι ξένο και ησύχασες» λένε οι παραγωγοί. Και αφήνουν την κωμωδία στα χέρια κάτι σκιτζήδων και αγράμματων stand up comedi, που είναι για λεμονόκουπα και ντομάτα κοντά στη σήψη! Κρίμα…

Η ΑΚΙΣ