Αν πεις σε κάποιον ότι μπορείς να ξυπνήσεις στις τέσσερις το πρωί για να πας στην Εκκλησία και να παρακολουθήσεις τη λειτουργία των Χριστουγέννων, μπορεί να σε κοιτάξει περίεργα
Διανύουμε μια περίοδο του χρόνου που εκπαιδεύουμε τους εαυτούς μας στο όνειρο, στη φιλοδοξία, στην ελπίδα, στην προοπτική ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Πως ό,τι μας ενοχλεί θα το αφήσουμε πίσω μας μαζί με τη χρονιά που φεύγει.
- Του Μανώλη Κοττάκη
Από συνήθεια όλα αυτά. Συνήθως διαψευδόμαστε – μας προκαλεί έκπληξη όταν επιβεβαιωνόμαστε. Μα το μέγα θέμα της περιόδου αυτής είναι πως είναι άδειες οι ψυχές μας, και μετά άδειες οι τσέπες. Φτιάξαμε έναν κόσμο ο οποίος είναι δομημένος πάνω στην άρνηση του Χριστού και την επικράτηση του δυτικού ορθολογισμού, αλλά τόσα χρόνια καταλαβαίνουμε ότι αυτός ο κόσμος, ο κόσμος του ορθού λόγου, που βασίζεται μόνο στα διδάγματα της επιστήμης, κατέστησε τον άνθρωπο ανυπόληπτη ύπαρξη.
Σκύβαλο αλαλάζον, παρηκμασμένο, διεφθαρμένο, τεμπέλικο, έτοιμο να παραιτηθεί από την ευφυΐα του για χάρη κάποιας μηχανής Τεχνητής Νοημοσύνης. Προϊόν του άκριτου ορθολογισμού είναι τα αδιέξοδα του σημερινού κόσμου.
Εορταστικός διάκοσμος
Τα Χριστούγεννα είναι η περίοδος μέσα στο ορθόδοξο εορτολόγιο από την οποία λείπει παντελώς ο Χριστός. Με δική μας ευθύνη. Εστω κι αν εορταστικός διάκοσμος σ’ όλες μας τις πόλεις οφείλεται στη γέννηση του Χριστού. Το είπε εξαιρετικά ο μητροπολίτης Μεσογαίας, Νικόλαος: «Κυρίως ζούμε τα εμπορικά Χριστούγεννα, όχι τα κανονικά Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα της ύλης, όχι του πνεύματος. Ο Κύριος απουσιάζει».
Αν πεις σε κάποιον ότι μπορείς να ξυπνήσεις το πρωί στις τέσσερις το πρωί για να πας στην εκκλησία και να παρακολουθήσεις τη λειτουργία των Χριστουγέννων, μπορεί να σε κοιτάξει περίεργα. Λοξά. Στο παιδικό μου μυαλό είναι χαραγμένη σε εικόνα η αξημέρωτη ημίωρη πορεία μας με τα φαναράκια στα χέρια και η χαρά της ολοφώτιστης εκκλησίας μας.
Οταν «ξάντιζε» στον ορίζοντα το καμπαναριό της Ευαγγελίστριας, ξέραμε πως φθάνουμε. Εάν πάλι διαμαρτυρηθείς γιατί δεν βλέπεις πουθενά φάτνες με τον Ιησού, όπως δεν βλέπω αυτές τις μέρες εδώ στη Θεσσαλονίκη και δεν καταλαβαίνω τι κάνει ο κύριος δήμαρχος, πάλι σε κοιτάνε με μισό μάτι. Λεπτομέρειες… Και, βεβαίως, σπανίως πια θα σου απαντήσει κανείς «καλά Χριστούγεννα» στην αντίστοιχη δική σου ευχή – το πιθανότερο είναι να σου απαντήσει «καλές εορτές».
Προοπτική
Απαρνούμενοι όμως τη σημασία των ημερών, κάνοντας τα πάντα μηχανικά, νομοθετούμε το κενό στη ζωή μας. Το οποίο, όσο κι αν θέλουμε, δεν καλύπτεται από τα ευρώ. Οσα κι αν έχουμε, λίγα ή πολλά. Αυτά καλό είναι να υπάρχουν για να ζει κανείς μια ζωή άνετη και αξιοπρεπή, αλλά δεν γεμίζουν τις καρδιές. Οταν υπάρχει κενό στην ψυχή δεν μπορείς να δεις και να διακρίνεις προοπτική στη ζωή αυτού του κόσμου.
Η λέξη «ελπίδα», ακόμα και όταν εκφωνείται σήμερα, δεν έχει το ίδιο νόημα με το παρελθόν, μοιάζει με ένα κερί, το φως του οποίου τρεμοπαίζει μέχρι να σβήσει. Λες τη λέξη, αλλά δεν είσαι σίγουρος ότι την πιστεύεις. Απλά έτσι έχεις συνηθίσει να γίνεται αυτή την εποχή. Να ζεις με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και θα γίνουν καλύτερα. Τα πράγματα όμως τα αλλάζουν οι καλύτεροι άνθρωποι, οι γεμάτοι άνθρωποι, οι άνθρωποι που μπορούν να εμπνεύσουν άλλους ανθρώπους.
Δεν ξέρω πόσο πολλά μπορούμε να κάνουμε για να τα αλλάξουμε όλα αυτά, αλλά σίγουρα μπορούμε να κάνουμε ένα για να πάμε παρακάτω: να συνειδητοποιήσουμε ποια είναι η πραγματική κατάστασή μας. Ο όρος για το άλμα ποιότητας στη ζωή μας είναι η αυτογνωσία – να γνωρίζουμε αληθινά ποιοι είμαστε, όχι τι νομίζουμε ότι είμαστε!
Καλά Χριστούγεννα, ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος!
